Road trippin'

11 maart 2019

Na een stormachtige nacht in Kaka Point (wat het weer betreft dan. 😉) gaan we eerst naar Nugget Point. Een uitzichtpunt hier 5 minuten vandaan. Om het goede uitzicht op de “nuggets” te hebben, rotsen die in de zee liggen, moet je vrij steil omhoog klimmen naar de vuurtoren. Gezien onze wandeling gisteren laat ik dit even aan me voorbij gaan. Fabienne wil in eerste instantie met Rogier mee maar besluit uiteindelijk toch maar bij mij te blijven wachten. Rogier wandelt dus zelf naar boven om een paar mooie plaatjes te schieten.

Hierna gaan we verder, of eigenlijk terug op de route, naar Purakaunui Falls. Een kleine maar werkelijk prachtige wandeling brengt ons naar de waterval. Hij is niet heel hoog maar gaat over meerdere vrij brede plateaus naar beneden, erg mooi. Op de wandeling terug wordt ik bijna overvallen door de pracht van dit stukje puur natuur Nieuw Zeeland. De natuurlijke beplanting is zo mooi met hoge en lage varens. (die laatste precies zoals mijn moeder ze vroeger in de badkamer had staan) en het staat er vol met oude bomen, watervalletjes en het oogt heel groen en jungle achtig. Ik roep dan ook uit: “Wat is het hier mooi!”.

Vanuit dit mooie plekje gaan we naar ons volgende huisje wat staat in Dunedin in Baldwin Street. Volgens het Guinness Book of Records de steilste straat van de wereld met een stijging van 19,3 %.

Aangekomen bij ons huisje moeten we wel toegeven dat de straat echt waanzinnig steil is. Hij start wel rustig omhoog maar gaat daarna ineens heel steil verder. Er zijn op een gegeven moment ook geen stoepen meer maar trappen. En natuurlijk is de straat bezaaid met toeristen. Ons huisje ligt aan het begin, nog vlakke stuk, van de straat en oogt aan de voorkant heel klein. Hij loopt alleen helemaal door naar achterin en is heel leuk ingericht. Het is een beetje een bij elkaar geraapt zooitje maar het voelt wel heel huiselijk aan. Voor Fabienne is er speelgoed en er is een tv met zeer uitgebreide dvd collectie. Rogier en ik nemen het ervan ’s avonds en gaan met een lekker kaasje op de bank een filmpje kijken. (Mr. & Mrs. Smith, blijft geweldig!)

12 maart 2019

Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen en wat gekeuteld in het huisje. Fabienne heeft een Tinkerbel film gevonden die ze helemaal geweldig vind dus die hebben we natuurlijk gekeken. ’s Middags gaan we naar Larnach Castle. Zo gezegd het enige kasteel in Nieuw Zeeland maar eigenlijk is het meer een landhuis. In ieder geval hadden we er zin in.

Daar aangekomen beginnen we in het kasteel. Het is gebouwd in 1866 en er zijn uiteindelijk Europese werklui ingehuurd voor o.a. het interieur, houtbewerking ed. Dat was wel heel mooi om te zien. Verder vonden we het eigenlijk wat tegenvallen. Het was vrij klein (voor een kasteel dan) en er stonden geen originele spullen meer in het huis. Daarnaast werd er erg weinig informatie gegeven over wie er gewoond hadden en hoe het leven toen was. Wat we wel interessant, slim en een beetje vies vonden was dat ze heel handig gebruikt maakten van mest. Achter de paardenstallen werd een grote opslag gemaakt waar alle paardenmest naartoe werd verplaatst. Ook de toiletten van het kasteel kwamen daar op uit. De gassen (methaan) die van deze mesthoop afkwam werden gebruikt om de verlichting te laten branden.

Na in het kasteel gekeken te hebben keken we wel erg uit naar de kasteel tuinen. Maar ook deze stelden, op een stukje na, niet veel voor. Na alle bloemenpracht van de lavendelboerderij een paar dagen terug hadden we een beetje verwacht dat dat hier ook zo zou zijn, maar helaas.

Op de heenweg waren we over een weg gekomen die boven Dunedin lag. Beneden aan de berg zag ik ook een weg lopen die langs de zee slingerde. Veel leuker! Dus terug hebben we die route genomen. Natuurlijk doe je er dan veel langer over maar wat een mooie uitzichten weer.

Bij het huisje aangekomen wilde Rogier toch wel graag de steile straat oplopen. Fabienne en ik hebben vanuit het raam in de woonkamer toegekeken en foto’s gemaakt. Fabienne vond het super leuk om papa “op de berg” te zien.

’s Avonds pakken we allebei ons boek er weer eens bij. We lezen deze vakantie echt veel te weinig vinden we zelf. We zijn bezig in de serie van “The Darkest Minds” van Alexandra Bracken. Een spannende jeugdboeken serie waar we eerst de film van hebben gezien. Het is een trilogie dus we kunnen nog even verder… En voor iedereen die denkt dat we nu gezellig op één e-reader aan het lezen zijn omdat we hetzelfde boek lezen, we hebben er allebei eentje en maken er (bijna) een wedstrijdje van wie verder is dan de ander. 😊

13 maart 2019

Tijd om weer verder te gaan. We rijden naar Shag Point waar een zeehondenkolonie zou moeten zitten. Terwijl we aankomen rijden zien we ze al liggen in het gras. Dat hebben we nog nooit gezien. Op het strand- ja, op rotsen- ja maar op gras- nee. Wanneer we naar het uitzichtpunt lopen bij de zee blijkt het er vol te zijn met zeehonden! Wat zijn het er veel! Ze zijn allemaal nogal verspreid dus overal waar je kijkt zie je zeehonden. Wat blijft het toch een machtig gezicht om deze dieren zo dichtbij in het wild te kunnen zien. Het luieren, het zonnen, het spelen in het water. We kunnen er uren naar kijken. Wanneer we later een stukje naar beneden lopen en Fabienne met Rogier richting het water loopt komt er een zeehond naar ze toe gezwommen en hij lijkt ze echt te bekijken voordat hij uiteindelijk weer verder zwemt.

We rijden verder. Hoewel we het eigenlijk niet van plan waren gaan we toch naar de Moeraki Boulders. Een boulder is een kogelronde steen die soms wel een omtrek van een paar meter kan hebben. Ze zijn gevormd door kalkzouten die zich zo’n 60 miljoen jaar geleden hebben opgehoopt rondom een harde kern. Het is wel een heel bijzonder gezicht hoor. Al deze “knikkers” op het strand en in het water. We zien er zelfs één die nog voor ¾ in het strand ligt en eentje die half uit de duinen steekt. Ondanks dat het hier heel erg toeristisch is, is het wel een hele leuke plek om te kijken. Fabienne maakt er een spelletje van en doet alsof het vloed wordt en je snel op de stenen moet gaan staan. Ook vind ze weer een tak waarmee ze tekeningen in het zand maakt. (afgekeken uit de film “Hoe tem je een draak”). We lopen hier ruim een uur rond en maken veel foto’s van dit wonderlijke natuur verschijnsel. Daarna lopen we terug naar het beginpunt waar ook een restaurant zit. Even wat eten en dan nog een flink stukje rijden naar Oamaru wat meer in het midden van het Zuidereiland ligt. We zijn hier de vorige keer ook geweest en hebben toen het Steampunk HQ bezocht. Steampunk is een thema waarbij verleden, heden en toekomst elkaar ontmoeten. Vaak zie je dan allerlei futuristische apparaten maar wel Victoriaanse kledij enzo. Beetje vaag maar wel heel leuk. Dit “museum” slaan we nu over maar er blijkt nu een heus Steampunk-speeltuin te zijn. Daar willen we wel even kijken natuurlijk. Het ziet er allemaal heel tof uit en Fabiënne vind het natuurlijk geweldig om even lekker te kunnen spelen. Zelfs Rogier doet nog even mee door een paar keer met de kabelbaan naar beneden te glijden. Fabienne kwam niet meer bij van het lachen.

Na een tijdje gespeeld te hebben was het wel tijd om ons huis voor de nacht op te zoeken. Gelukkig was dat nog maar 3 minuten rijden. We verbleven in een huis uit 1910. Veel oude details waren nog bewaard zoals het glas in lood. Er lag een mooie tuin omheen en wat was het groot! Tot nu toe treffen we het wel met alle huizen. Allemaal nog redelijk binnen onze prijsklasse en toch allemaal erg compleet en luxe.

’s Avonds begint het heel hard te regenen en op deze oude daken, van een soort golfplaat, hoor je dat heel goed. Dus met het getik van de regen zijn we lekker in slaap gevallen.

14 maart 2019

Na een heerlijke nacht worden we wakker gemaakt door onze eigen wekker die keihard roept dat ze moet plassen. 😉

We hebben vandaag een flinke rit voor de boeg. We rijden eerst naar Twizel, waar we ook de Airbnb hebben later die dag. In Twizel lunchen we wat en spelen nog een poosje in de speeltuin. We raken aan de praat met een Deense die daar ook op vakantie is met haar gezien. Fabienne speelt ondertussen met haar dochtertje. Heel leuk om weer te horen hoe sommige dingen, in dit geval het ouderschapsverlof, geregeld zijn in andere landen. Ik denk dat we zeker een uur hebben staan praten met elkaar.

We gaan uiteindelijk wel verder want we willen naar de voet van Mount Cook vandaag. Dat is nog zeker anderhalf uur rijden. De rit ernaartoe is weer heel erg mooi. Van hele platte groene stukken, tot hele ruige, bijna steppe-achtige landschappen. Het is vandaag heel erg bewolkt dus we hopen wel wat van Mount Cook te kunnen zien. Terwijl we steeds dichterbij komen zien we de bewolking steeds verder wegtrekken en doemt hij daar ineens voor ons op. Mount Cook is met zijn ruim 3500 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. We hebben hem al gezien vanaf de andere kant toen we bij Fox Glacier waren en tijdens onze vorige reis zijn we eroverheen gevlogen en hebben we op één van zijn gletsjers gestaan. Toch is ook dit weer een super mooi gezicht. Hoe hij overal bovenuit torent met zijn besneeuwde toppen. We zien zelfs heel goed de gletsjers liggen! We maken veel foto’s en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we weer terug naar Twizel waar we, wederom, in een heerlijk huis verblijven. Deze heeft een mooie gashaard met daaronder meerdere lades. In 4 van die lades zit speelgoed. Je snapt dat Fabienne d’r dag niet meer stuk kon.

Rogier en ik genieten ’s avonds weer van een filmpje (Safehouse) vanuit onze relax stoelen. ( Je weet wel van die stoelen met zo’n knop aan de zijkant waardoor ze in de lig stand komen te staan met uitgeklapt voetenbankje en al…)

15 maart 2019

Vandaag blijven we lekker “thuis”. Fabienne en ik knutselen wat. Natuurlijk moet er een tekening geverfd worden voor Luna. We doen nog wat boodschappen. Wanneer we weer terug komen krijgen we van Sandra (die we hier een paar keer bezocht hebben) een berichtje of we het nieuws al gezien hebben. Er bleek in Christchurch, hier 200 kilometer vandaan, een grote aanslag te zijn geweest. We zetten meteen het nieuws aan en volgen lange tijd de gebeurtenissen op het nieuws.

Het is zo bizar dat ik afgelopen week tijdens een autorit nog dacht dat Nieuw Zeeland zo fijn veilig is. Hier gebeurd nooit iets. En dan gebeurd er dit. We zijn er toch wel wat verslagen van, zeker omdat Christchurch onze volgende bestemming is waar we morgen naartoe gaan. Zo blijkt maar weer dat er overal ter wereld gekken rondlopen.

16 maart 2019

Op naar wat het tofste uitje tot nu toe zou worden. De Alpacafarm!

Deze farm ligt op de route naar onze volgende bestemming. Op verschillende tijden worden er rondleidingen gegeven en dat lijkt ons (mij) wel heel erg leuk. We komen iets te laat voor de tour van 12 uur maar mogen gewoon mee. We krijgen ‘gumboots’ oftewel kaplaarzen van de eigenaresse. Fabienne zelfs een paar gouden met glitters en we worden meegenomen naar de eerste wei waar onze gids Libby van een jaar of 17 op ons staat te wachten. Er zijn al wat Aziaten aanwezig die overigens weinig aandacht hebben voor Libby en alleen maar selfies maken met de Alpaca’s. Wij willen wel graag meer weten over deze dieren. Ze blijken hier op de farm Alpaca’s en Lama’s te hebben. Lama’s zijn wat groter dan Alpaca’s maar zijn over het algemeen wel vriendelijker. Lama’s staan er om bekend dat ze veel spugen maar het zijn volgens Libby juist de Alpaca’s die dat veel doen. We krijgen zelfs een smakelijk verhaal te horen over dat Libby een keer in haar mond is gespuugd. En als je dan bedenkt dat Alpaca spuug eigenlijk gewoon braaksel is dan snap je wel hoe wij keken bij dit verhaal…

Libby heeft een bak met snoepjes bij zich waarvan Fabienne een handje krijgt zodat ze de Alpaca’s kan voeren. De grootste lama is er als de kippen bij en knabbelt ze allemaal uit Fabienne d’r handje. Omdat Alpaca’s en Lama’s geen boventanden hebben en een gespleten bovenlip voelt het als heel zacht gekriebel. Fabienne vind het, tot onze verbazing, heel erg leuk en giechelt erop los. Ze roept heel hard: “Ik love Alpaca’s!” Libby vertelt ondertussen over de farm en dat de Alpaca’s gehouden worden voor hun fleece (zo noemen ze de wol van Alpaca’s). De lama’s staan er eigenlijk voor de leuk bij want hun fleece is eigenlijk wat te stug en kriebelig om goede garen van de spinnen.

Nadat we de mannetjes die in deze wei staan te snoepen hebben gegeven gaan we naar de vrouwtjes. We moeten een eindje lopen want die staan in een andere wei een eindje verderop. Bij de vrouwtjes zijn ook baby Alpaca’s!!! Ze hebben er 5. Drie mannetjes en twee vrouwtjes waarbij de oudste nu zo’n 4 maanden is en de jongste een maand. Libby vertelt over de karakters van de verschillende Alpaca’s en Lama’s en het blijkt zelfs dat de baby-jongens echte rauwdouwers zijn en de meisjes echte “lady’s”. Zoals ook zo vaak bij mensenkinderen. We zien ook dat de meisjes rustig in het gras liggen, terwijl de jongens spelen en nieuwsgierig zijn.

De baby Alpaca’s zijn ook echt super zacht. Heel leuk.

Ook hier voert Fabienne weer wat Alpaca’s tot er een Lama aan haar laarsje snuffelt, hard niest en achteruit springt. Fabienne schrikt daar zo van dat ze er gelijk klaar mee is. Gelukkig heeft ze het er in de auto nog wel over dat ze het heel erg leuk vond. En van de mevrouw in de winkel kreeg ze nog een gratis boekje over Alpaca’s (een foldertje) wat ze toch wel heel lief vond van die mevrouw. 😊

We eten in het plaatsje Fairlie, waar ook de farm zit, een pie bij een warme bakker, zoeken weer een speeltuin op en gaan daarna naar onze laatste AirBNB in Nieuw Zeeland in Christchurch. We lijken het beste voor het laatst bewaard te hebben want wat een prachtig huis is dit! Het is niet alleen modern maar ook heel groot en van alle gemakken voorzien. Een keuken met alles erop en eraan, een gashaard en airco’s, een Tv-ruimte met Xbox en boeken die je zelfs mee zou mogen nemen als je dat zou willen en als extraatje hebben de eigenaars allerlei lekkers voor ons in huis gehaald. Er ligt brood en eieren, maar ook wijn, chocolade en een lekker kaasje. Voor Fabienne een spiksplinternieuw kleurboek en een doosje waskrijtjes. Het uitzicht vanuit dit huis is weer fenomenaal. We kijken alleen maar op weides en ergens in de verte ligt er nog een huis. Wij blijken de eerste huurders te zijn van deze (jonge) eigenaren. Ze vertellen dat ze zelf ook veel met AirBNB gereisd hebben en dat is zeker te merken. Aan alles is gedacht. We blijven hier tot en met donderdag wanneer we vertrekken naar Dubai. We gaan ons hier zeker wel vermaken.

17 maart 2019

We doen weer een dagje lekker niks. Morgen gaan we walvissen kijken in Kaikoura zo’n 150 kilometer verderop dus dat wordt een drukke dag.

Vandaag doen we niet meer dan de boodschappen en vermaken we ons in het huisje. Fabienne en ik knutselen wat. Later doet ze samen met Rogier een spelletje op de Xbox. ’s-Avonds ga ik weer verder in mijn journal. Moet nog een zooitje foto’s inplakken en gaat Rogier verder met zijn spelletje op de Xbox. Iets met Zombies ofzo…. We hebben het in ieder geval allemaal erg naar onze zin.

18 maart 2019

Vandaag is het dan zover. We gaan walvissen kijken! Dit was het enige wat we de vorige reis niet hebben gedaan en wat we echt heel jammer vonden. Toen was de weg afgesloten na wat aardverschuivingen en konden we er moeilijk komen. Nu kan dat wel alleen moeten wij er dus wel een stuk voor rijden. We hebben overwogen om in Kaikoura voor een nacht een slaapplek te vinden maar dat was moeilijk te vinden én als we het al vonden veel te duur. We moeten om half 10 inchecken bij de boot en het is ruim 2 ½ uur rijden. De wekker gaat dus om half 6! Om half 7 zitten we in de auto op weg naar Kaikoura. Wanneer we daar in de buurt komen slingert de weg weer langs de zee (of oceaan eigenlijk) en zien we op veel plaatsen zeehonden zitten. Gewoon op een paar rotsen in zee zo’n 6 meter vanaf de weg. Zo tof!

Na het inchecken kopen we eerst anti-zeeziek pilletjes. Dit wordt in allerlei recensies aangeraden door toeristen dus dat doen we dan toch maar. Vooral Rogier heeft er snel last van dus maar het zekere voor het onzekere.

Om 10 uur krijgen we een ‘safety briefing’ met korte uitleg over de boot en waar de nooduitgangen en zwemvesten zich bevinden. En dan met zijn allen naar de bus die ons in 5 minuten naar de haven brengt waar we aan boord mogen. Wij mogen als eerste omdat we Fabienne bij ons hebben. Bij de uitleg van wat we vandaag gaan doen aan boord wordt er ook een paar keer op gewezen dat de medepassagiers rekening moeten houden met “het kind aan boord” en moeten zorgen dat ze plaats maken voor haar zodat zij ook goed kan kijken. Echt heel netjes. De boot zit met zo’n 40 mensen helemaal vol maar hij is ruim genoeg zodat we allemaal goed zicht hebben op zee. Met het in- en uitvaren van de haven zijn we bij wet verplicht te blijven zitten en pas later mogen we aan dek. Al na een half uur wordt de eerste walvis, een spermwale, gespot. Wat een gaaf gezicht zeg! Het water wat uit zijn blowhole spuit kleurt zelfs af en toe als de regenboog wanneer de zon er goed op schijnt. Na een minuut of 5 ademt hij nog een keer diep in en maakt dan een duik waarbij de staart mooi omhoog komt. Prachtig! Ook Fabienne geniet er erg van.

Verder naar de volgende. Die wordt al vrij snel gevonden en dit keer zijn het zelfs twee walvissen naast elkaar! Dat schijnt erg bijzonder te zijn. En waar wij op hopen, een dubbele “tail” foto, lukt nog ook wanneer ze allebei tegelijk duiken. Daarna gaan we nog een keer terug naar de eerste walvis die nu weer boven moet komen en kijken daar weer totdat hij weer onderduikt. Ook zien we nog een hele tros jonge albatrossen. Albatrossen hebben een spanwijdte van gemiddeld 2,5 meter! Ik moet eerlijk zeggen dat we een paar volwassen exemplaren hebben zien vliegen maar dat die er niet zo groot uitzagen. Maar dat is natuurlijk ook moeilijk inschatten van een afstand. Wat hebben we alle drie genoten van dit uitje! Het was een hele rit maar echt te moeite waard.

Wist je dat:

• Een spermwale een potvis is?
• Deze veel voorkomen in de Kaikoura Peninsula.
• Dat het wel allemaal mannetjes zijn en dat ze wel 18 meter kunnen worden?
• Een tand, ze hebben er zo’n 26, 16 centimeter groot is.
• Je Alpaca’s en Lama’s uit elkaar kunt houden door naar de oren te kijken. Ze zeggen dan: “Lama Banana” omdat Lama-oren gebogen zijn als bananen en die van Alpaca’s recht.
• Angelica bijna 2 uur heeft zitten typen op dit verhaal?!
• Ze in Nieuw Zeeland afval scheiden, maar dan geen groene bak hebben, maar een eigen glasbak?
• En dat bij de papierbak ook plastic en metaal erin moet? Hoezo scheiden?!
• Vuilniswagens in Nieuw Zeeland maar met 1 medewerker rondrijden en alles met een robotarm in de wagen gooien?
• Mr. T uit de A-Team een Maori is en uit Nieuw Zeeland kwam?!
• Nagenoeg alle wegen niet meer dan 1 rijbaan heen en 1 rijbaan terug hebben?
• Bij wegwerkzaamheden hierdoor het verkeer om de beurt over dezelfde baan moet?
• Ze hier in Nieuw Zeeland dan aan elk uiteinde een verkeersregelaar neerzetten?
• Deze mensen met een stopbord en walkietalkie het verkeer regelen?
• Ze allemaal vrolijk zwaaien als je netjes (langzaam) langsrijdt?
• Er opvallend veel vrouwen dit werk doen?