Road trippin'

Vandaag gingen we ons eens onderdompelen in de Maori cultuur en de thermische grond van Rotorua. Dit kan op heel veel plekjes maar ons sprak de Whakarewarewa Village het meeste aan. In dit dorp wonen al sinds begin 1900 Maori gezinnen. Tegenwoordig nog een stuk of 25 gezinnen. We werden rondgeleid door Girly. Ze had een andere naam maar die was voor ons niet uit te spreken. (en dat terwijl het Maori alfabet maar 13 letters heeft.)

Girly had haar roots ook in het dorp liggen al had ze er zelf niet gewoond en zou ze dat ook niet willen zo vertelde ze later. Volgens haar was de gemeenschap zo klein dat wanneer je een keer ruzie had met je man iedereen dat binnen no-time zou weten. Niet alleen zij maar veel meer Maori willen toch wat meer privacy en verkiezen een leven buiten de village. Maar de meeste komen er nog vaak o.a. om te werken, bijvoorbeeld als gids.

Het was echt heel bijzonder om te zien hoe hier nog geleefd wordt op en mét thermische activiteit. Overal komt stoom uit de grond, zijn er heet water poelen en borrelende modderpoelen. De heetste was ‘Grumpy Old Man’. Deze poel was de heetste, boven de 100 graden Celsius aan de oppervlakte (dieper nog heter!) en niemand wist hoe diep deze poel was. Dit was niet te meten. De stoom die er vanaf kwam was echt heel heet. Alsof je zat te stomen voor een verkoudheid boven een bak kokend water. (wat dit natuurlijk ook gewoon is).

Ik zeg bewust dat ze ook leven mét deze thermische activiteit want ze maken er handig gebruik van. Warm water wordt omgeleid naar uitgehakte baden in het gesteente waar iedereen zich lekker warm kan badderen. In sommige hot water pools wordt gekookt. Gewoon netjes met maïs die er ingehangen worden voor een minuut of 10 en klaar is Kees. Ook koken ze hier nog op de traditionele manier met een hangi oven. Een houten bak met deksel die over een stomend gat in de grond wordt gezet. Hierin wordt van alles klaar gemaakt. Vlees maar ook groenten en zelfs pudding! De gids  vertelde nog hoe handig dit was want je deed je maaltijd in de hangi, deksel erop en 2 uur later had je een heerlijke maaltijd waar je verder niets voor hebt hoeven doen. In de tussentijd waren dan de boodschappen of de was gedaan. Klonk erg ideaal! Na de tour hebben wij zo’n hangi maaltijd gegeten. Ik vond het erg lekker. Heerlijk malse kip die zo van het bot viel, lekker zoete aardappel, groente etc. Ondanks dat het overal vreselijk naar zwavel ruikt uit die poelen, proefde je daar niks van. De pudding die we als toetje hadden was echt heerlijk. Die zouden we iedere dag wel willen eten!

Tijdens de tour was een van de hoogtepunten de geisers Prince of Wales’ Feathers en Pohutu. Die eerste begint als eerste te spuiten. Dit duurt zo’n 10 minuten en daaraan kun je dus ook meten wanneer Pohutu ongeveer gaat spuiten. Dit was echt super mooi! Pohutu spuit wel 30 meter hoog en het geluid erbij… zo indrukwekkend! Fabiënne vond het trouwens niet boeiend. Die had een ijsje wat natuurlijk vele malen interessanter is.

Uiteindelijk hebben we hier ook een optreden van de Maori gezien waarbij ze verschillende zang en dans lieten horen en zien. Natuurlijk met de beroemde haka. (voor diegenen die dit niet kennen: Zoek op YouTube maar een op “The All Blacks Haka”. Heel tof om te zien. Al het geschreeuw, gestamp en gekke bekken vonden wij super en indrukwekkend om te zien. Ik had een beetje verwacht dat Fabiënne het misschien spannend zou vinden maar ze zat heel gebiologeerd te kijken en klapte het hardste mee na afloop.

Uiteraard mochten we nog even op de foto met een Maori man en vrouw die voor de foto nog even de grote ogen opzetten en hun tong uitstaken zoals ze dat doen in de Haka. Sindsdien, als wij Fabiënne vragen wat de Maori man deed, zet ze grote ogen op en steekt ze haar tong uit. De grootste lol heeft ze dan.

We hebben er voor onszelf nog een klein houtsnijwerkje van een kiwi gekocht en Fabiënne kwam met een pluche kiwi aanlopen die achteraf, vreselijk hard, geluid bleek te maken…

Van te voren hadden wij gelezen in recensies dat het wel erg triest was om te zien hoe slecht de Maori het hadden in dit dorpje. Wij vonden dit allemaal meevallen. De huisjes waren inderdaad klein en sommige niet denderend onderhouden maar we hadden niet het gevoel dat de Maori die daar leven het nu super slecht hadden. Ik denk dat dat ook wel komt omdat de gemeenschapszin in deze cultuur zo groot is. Alles wordt met elkaar en voor elkaar gedaan. De gids, Girly, sprak ook echt met weemoed over haar jeugd tussen alle Maori. Heel mooi om te zien.

Dit dorp ligt naast het bekende Te Puia. Hier zie je dezelfde dingen en ook dezelfde geisers. Zelfs van dezelfde afstand. Alleen is dit park veel duurder en is dit helemáal commercieel. Wij kunnen toekomstige reizigers dus zeker aanraden om wel naar Whakarewarewa Village te gaan.