Vandaag staat, ondanks mijn verjaardag, weer in het teken van autorijden. We willen vanavond namelijk Coffs Harbour bereiken om morgen van daar uit in een keer door te kunnen rijden naar Brisbane. De weg die we vandaag gaan rijden gaat zo goed als helemaal over de Pacific Highway, een lange weg die helemaal langs de oostkust van Sydney naar Cairns loopt. Ik zeg hier met nadruk geen snelweg, omdat ik een enkele rijbaan die af en toe midden door dorpjes heen gaat, niet bepaald een snelweg vind. In Australië denken ze daar schijnbaar heel anders over, want je mag op deze enkele weg wel 100 kilometer per uur rijden (behalve dan in de dorpjes natuurlijk) en het is volgens TomTom de snelste route naar onze volgende bestemming. Aan wegen moet echter soms wel eens onderhoud gepleegd worden en dat soms kun je hier in Australië wel weglaten, want het lijkt wel alsof ze aan elke weg wel een mankement hebben gevonden ofzo. In ieder geval aan die Pacific Highway, want daar zijn we echt om de 30 kilometer wel weer een “Road work, please slow down” bord tegengekomen. Beetje jammer, want het haalt de snelheid wel uit de reis. Maar goed, na veel reizen en een paar rustpauzes, zijn we dan toch aangekomen in Coffs Harbour. Dit stadje is jaren geleden groot geworden door zijn vele bananenboomplantages, maar die zijn nu eigenlijk niet meer dan een toeristentrekpleister dan een echte bron van inkomsten. Het grootste overblijfsel van de plantages is nu een soort klein pretparkje geworden met de pakkende naam: The Big Banana. Aangezien het ons niet om de schaatsbaan of de glijbaan ging (geen idee trouwens wat die met bananen te maken hebben!), hebben we alleen even een kijkje genomen in een klein stukje van de plantage. Hier liep je tussen de bananenbomen door, waar de trossen bananen aanhingen. Best grappig om dat stukje fruit, dat ik toch regelmatig eet, nu eens in de natuur te zien hangen. Na dit stukje cultuur, zijn we nog even naar de haven gereden, want Coffs Harbour is, zoals de naam al doet vermoeden, tenslotte een havenplaats. En deze havenplaats heeft aan het strand ook een grote houten pier die een stukje de zee in loopt, van daar af heb je dan weer een leuk uitzicht op het strand. Na een wandeling over deze pier, begonnen we honger te krijgen en gingen op zoek naar een restaurant. Redelijk dicht bij de pier lag een klein straatje, waarin een stuk of 10 verschillende restaurants zitten. Op aanraden van de Lonely Planet kozen we voor Maria’s Italian Restaurant (het lijkt trouwens wel of ze hier in Australie maar 4 soorten eten kennen: Italiaans, Chinees, Thais of McDonalds?!?). Een klein Italiaans restaurant met een terrasje langs de weg. Nathalie bestelde hier een calzone pizza en ik ging voor de lasagne. Allebei de gerechten smaakten op zich wel aardig, maar iets klopte er niet helemaal aan voor ons gevoel. Toen we eenmaal binnen stonden om af te rekenen, zagen we waardoor dat kwam: ze hadden niet de beschikking over een volwaardige oven, maar een soort ijzeren band waarmee ze een pizza onder een soort grill door lieten lopen (we zien kleinere modellen van dit apparaat nog wel eens in hotels als luxe broodrooster)! Kortom de pizza en de lasagne waren niet lekker krokant, maar alleen goed warm. Een beetje jammer, maar desondanks toch een goed gevulde maag. Daarna hebben we nog even snel een bakje ijs bij een supermarkt als toetje gehaald en zijn daarna lekker naar ons motel gereden om daar weer lekker uit te rusten van een lange dag rijden, want dat valt niet mee hoor als je al 29 bent! ;)
Afgelegde afstand vandaag: 403 km Overnacht in: Coachmens Inn – Coffs Harbour
Geplaatst op Saturday 17 November 2007 door nathalie
Sydney is zo groot, je kunt in een week tijd nog niet alles bekijken, laat staan in twee dagen. Toch besluiten we om verder te gaan. We hebben zeker niet alle ‘attracties’ hier gedaan, maar we hebben wel genoeg rondgelopen om een goed beeld van Sydney te krijgen. Erg leuk en gezellig, maar erg druk (we zijn toch wel blij dat we in Melbourne zijn begonnen en niet in Sydney). Maar om te voorkomen dat we nog een dag onze benen uit ons lijf gaan rennen tot ’s avonds laat om maar zo veel mogelijk gezien te hebben, gaan we verder naar het noorden.
De Blue Mountains staan vandaag op het programma. Of nou ja, gezien ons avontuur in Snowy River Park vinden we het ook genoeg om vanaf de zijlijn de bergen te bekijken en er niet helemaal doorheen te rijden. We reden naar het visitors centre in Katoomba waar vandaan de Three Sisters (drie bergjes naast elkaar) te zien zijn vanaf Echo Point. In het visitors centre hoopten we meer informatie te vinden over de kabelbaan en het treintje die in het park rijden (dat hadden we in meerdere boeken en reisverslagen gelezen), maar dat was er niet echt. We zaten er maar een paar minuten vandaan, bleek later toen we aan TomTom de weg vroegen. Scenic World… Hoe commercieel wil je het hebben… Er ging een kabelbaan over het dal (en terug), een treintje naar beneden en een kabelbaan weer terug omhoog. Dat is de route die wij hebben gevolgd in ieder geval. Er zijn ook duurdere tickets zodat je onbeperkt een hele dag op en neer kan rijden, dus ook met het treintje omhoog bijvoorbeeld. Het uitzicht over het dal was nog het mooist met de kabelbaan, vond ik. Het treintje was erg grappig (je ging wel heel steil naar beneden, vandaar de ongemakkelijke ligstoelen waarop je moest plaatsnemen), maar voor je door had wat er nou gebeurde en voordat je ook maar weer een beetje uitzicht kreeg na de tunnel, was het ritje alweer voorbij. Daarna moest je een stukje wandelen door een regenwoudje waarna je dan weer omhoog kon naar het beginpunt. Toen we als vee op elkaar gepakt stonden in de kabelbaan met heel veel Japanners met fototoestel vonden we het toch eigenlijk niet zo leuk als we van te voren hadden gehoopt. Desalniettemin wel genoten van het uitzicht. Daarna weer de auto in en rijden maar. In de buurt van Newcastle vonden we het wel tijd om te stoppen. We prikten een motel in een van de boekjes die we hebben en daarna hebben we de Lonely Planet erbij gepakt om een leuk restaurant uit te zoeken. Dat bleek goed te werken, want we kwamen in een leuke wijk (Hamilton) terecht waar veel eettentjes zaten en het nog gezellig druk was op straat. Voor ons werd het een Thais restaurant, Niyon. De bediening was wat vaag, maar we hebben er erg lekker gegeten.
Overnacht in: Panorama Motor Inn – Charlestown Afgelegde afstand vandaag: 344 km
Geplaatst op Thursday 15 November 2007 door rogier
Na gisteren al een redelijk stuk van Sydney gezien te hebben, gingen we nu voor de overige wijken die we nog niet gezien hadden. We begonnen met Darling Harbour. Kent iedereen nog die scène uit de film Finding Nemo, waarin zijn vader de haven van Sydney bereikt en Nemo weet te ontsnappen de haven in? Nou, volgens mij heeft deze haven daar model voor gestaan. Heel veel bootjes in een grote U, met aan het uiteinde een grote loopbrug er overheen. Verder voor de toeristen natuurlijk genoeg om te zien (2 natuurparkjes: soort SeaLife en een Wildlife-achtig park) en natuurlijk een paar grote winkelcentrums afgeladen met souvenirwinkels en restaurantjes. Leg daar dan nog een monorail doorheen en je hebt een echte toeristenmagneet. Ondanks dit alles, vonden wij de sfeer er toch erg lekker en zijn we hier zelfs ’s avonds nog naar toe terug gegaan om iets te eten, maar daarover later meer.
Eerst waren we nieuwsgierig hoe een bioscoop in Australië er vanbinnen uit zou zien. Na een flinke wandeling vanaf Darling Harbour naar de bioscoop (want een bioscoop is tussen al die wolkenkrabbers nog niet zo makkelijk te vinden!), kwamen we aan bij de Greater Union Cinemas op George Street. Dit was een redelijk grote bioscoop met 12 zalen. Na een kaartje en wat drinken gekocht te hebben (de bar boven was gesloten vanwege een verbouwing), konden we naar zaal 2. Dit bleek een flink grote zaal te zijn, waar je halverwege met een trap binnen kwam en daarna dus zowel naar boven als naar beneden stoelen had. Wij zaten precies boven die ingang halverwege, waardoor we dus een perfect zicht hadden op het scherm. De film die we daarop gekeken hebben was: Lion for Lambs. Een film met Robert Redford, Meryl Streep en Tom Cruise, over de oorlog in Afghanistan en wat jij als individu nu precies doet om de wereld te verbeteren. Dit klinkt misschien een beetje saai, maar dat is het zeker niet. De film wisselt erg goed af tussen actie en wat meer psychologische gesprekken, waardoor zowel Nathalie als ik de film erg goed vonden. Dus als hij uit komt of al is in Nederland, zeker een aanrader. Na de film zijn we naar een groot warenhuis gegaan wat we gisteren vanuit de bus hadden gezien: David Jones. Bij aankomst zagen we een man in pak buiten staan, dus even dachten we dat de winkel al gesloten was en deze man iedereen vriendelijk stond te vertellen dat je niet meer naar binnen mocht. Het tegenovergestelde bleek echter waar, deze man stond er speciaal om de deur voor je open te houden! En dat was nog niet het enige, op elke etage kwam je echt om de paar meter een medewerker tegen, strak in pak, die netjes vroeg of hij je ergens mee kon helpen. Mij deed het sterk denken aan de Bijenkorf, maar dan nog 10x chiquer. Om 2 voorbeelden te geven van hoe chique het wel niet was: het was koopavond en iedere bezoeker kreeg na binnenkomst een glas champagne, en op de bovenste etage was de duurste kleding uitgestald, net naast de roltrap hing een aardig zomerjurkje, niets speciaals, behalve dan de prijs: $4600! Je raadt het al, dit ging ons budget iets te boven, dus vonden we het tijd om op zoek te gaan naar iets te eten. Aangezien we in de Lonely Planet hadden gelezen dat er veel restaurants in de wijk The Rocks (net onder de Harbour Bridge) zouden zitten, zijn we daarheen gelopen. Daar aangekomen konden we echter niets vinden wat ons aansprak. Het meeste was of te duur, of te ongezellig of gewoon domweg al dicht. Gelukkig hadden we tijdens ons bezoek aan Darling Harbour ook een leuk restaurantje gezien, wat ook nog eens niet al te ver lopen was vanuit The Rocks. Bij Pancakes on the Rocks hebben we voor weinig geld een overheerlijke avondmaaltijd gehad, bestaande uit pannenkoeken met chocolade en fruit! (Hot ‘n’ Troppo en een Devils Delight). Als afsluiter van ons bezoek aan Sydney wilden we nog een bezoek brengen aan het hoogste punt van Sydney, namelijk de SkyTower. Net als in Melbourne is dit de hoogste toren in de stad, die open is voor toeristen. Wij hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om dit ’s avonds te doen. Vanuit het restaurant zijn we daarom op ons gemak naar de toren gelopen, waar we rond 21:45 aankwamen. Tot onze grote verbazing was de kassa toen echter al gesloten, terwijl op het bordje met de openingstijden toch echt 22:30 stond! :-( Na wat rondvragen bij de security kwamen we erachter dat de kaartverkoop al ruim een uur voor sluitingstijd stopte en dat vanaf dat moment alleen de mensen met een kaartje (duhhuh!) nog naar boven mochten. Kortom, we hadden een flink stuk gelopen voor helemaal noppes… Met een beetje een ontevreden gevoel zijn we toen maar teruggelopen naar het station om van daar uit weer naar ons motel te gaan. Een nieuwe kans om deze toren te bezoeken hadden we namelijk niet, want volgens onze planning zouden we morgen al weer gaan rijden richting Charlestown.
Ps. Hierbij wil ik iedereen nog even heel hartelijk bedanken voor alle felicitaties ivm mijn 29ste verjaardag. Ik zou zeggen, iedereen is welkom om hier in Australië een drankje met mij te komen drinken! Cheers mates! :-)
Ps2. Lees ook het verhaal hieronder nog even, want als cadeautje van mijn kant hebben we vandaag twee stukken tegelijk online gezet. Veel leesplezier!
1 reacties op “Coffs Harbour (15-11-2007)”