Road trippin'

Nadat we om 6.45 uur geland waren op Auckland na een heerlijk rustige vlucht snel onze koffers halen en door de paspoort controle. We hadden bij het boeken van ons motel gevraagd of de kamer eerder klaar kon zijn omdat we vroeg aan zouden komen. Helaas, de meneer die ons van het vliegtuig kwam halen met het busje van het motel vertelde dat het pas op zijn vroegst om 13.00 uur klaar zou zijn. We konden volgens hem maar beter Auckland ingaan ipv meegaan naar het motel om daar te wachten. Er was daar namelijk niks. Tja, daar sta je dan na een hele lange dag reizen, met dikke enkels waar je “U” tegen zegt en er eigenlijk toch wel naar verlangt om gewoon even languit op een bed te kunnen liggen… Maar om nou daar 5 uur te gaan zitten wachten vonden we ook niks. Dus alle koffers en de meeste handbagage meegegeven met deze man naar het motel en wij op naar het centrum van Auckland. Net als anderhalf jaar terug namen we de Skybus. Maar waar zouden we dan naartoe gaan? We hadden hier natuurlijk helemaal niet op gerekend. Gelukkig had ik een bepaald winkeltje onthouden van ons vorige bezoek aan Auckland anderhalf jaar terug en wist ik ook nog hoe het grote station daar heette. Toevallig stopte de Skybus daar ook dus daar zijn we dan maar heen gegaan. We kwamen daar om 9.00 uur aan, lekker op tijd. Zeker als je bedenkt dat de winkels in het weekend pas om 10.00 uur open gaan! Gelukkig zat er tegenover de bushalte een zaakje waar je kon ontbijten. Fabiënne natuurlijk met patat. (ja echt waar…) Rogier nam scrambled eggs en ik een bruchetta met gepocheerd ei en Hollandaise saus. Jammie! Echt super lekker. Na het ontbijt waren de winkels dan eindelijk open. Ik wilde natuurlijk sowieso even langs de winkel die ik onthouden had. Dat is een winkel van 1 bepaald merk wat in Nederland niet te koop is met allerlei stationary spulletjes als notebooks, agenda’s, pennen etc. Leuk om weer even te kijken. Daarna even door wat straatjes geslenterd, een regenbuitje gehad en nog wat meer winkeltjes bekeken. Eigenlijk waren we dit wel heel snel beu. Onderweg waren we een foldertje tegen gekomen over het Maritiem museum, 5 minuten verderop. Om de tijd te doden tot we naar het hotel konden gaan leek ons dat dan misschien wel een optie.

Daar aangekomen bleek echter dat de entreeprijs vrij hoog was. En om dan veel geld te betalen puur om te tijd uit te zingen maar zonder dat je iemand van ons daar een plezier mee doet… beetje zonde. Omdat het inmiddels wel zo’n beetje lunchtijd was besloten we om nog wat te gaan eten en dan de Skybus weer te nemen voor onze rit van 45 minuten terug naar het vliegveld. Het leek mij erg leuk om weer te gaan lunchen in hetzelfde café waar we de vorige keer ook gegeten hadden. Het heet The Brew on Quay en is gevestigd in een vroeger politiebureau. Het is opgeknapt maar met behoudt van bepaalde elementen. Zo zijn er in het café allemaal een soort lokalen, de kantoren van vroeger. De eigenaresse heeft haar kantoortje in de oude kluis en de toiletten zitten in de vroegere cellen van het gebouw. Echt heel leuk. Daarbij schenken ze er 102 verschillende biertjes waarvan vele uit Nieuw Zeeland komen. Vorig jaar heeft Rogier daar wat biertjes geproefd maar daar vond hij het nu wat te vroeg voor. We wilde iets kleins eten aangezien we best een fors ontbijt hadden gehad dus kozen we allebei voor een snack. Rogier gebakken aardappeltjes met salsa en ik de nacho’s met salsa en guacamole. We schrokken ervan toen we onze bestelling kregen. Wat een berg eten!!! De nacho’s bleken gestapeld met daartussen gehakt en boontjes en kaas. Bovenop een grote toef crème fraiche, salsa en guacamole. Rogier had ook zo’n berg crème fraiche en salsa op zijn aardappeltjes liggen. Ik ben uiteindelijk niet verder gekomen dan de helft. (eigenlijk had ik al genoeg maar damn wat was het lekker!). Fabiënne heeft uiteraard weer patatjes gegeten. Gelukkig eet ze er steeds maar 5 ofzo en eet ze ook graag fruit wat je hier makkelijk overal kan krijgen. Maar morgen met boodschappen doen gaan we eens even normale maaltijden regelen voor haar.

Met een volle buik terug naar de halt voor die Skybus en terug naar het vliegveld. Daar weer het busje van het motel gebeld. De dame die ons kwam halen was erg geïnteresseerd en vertelde zelf ook het eea. Zo kwam zij van het eiland Tonga. Dat ligt naast Fiji een heel eind ten noorden van Nieuw Zeeland. Ze vertelde wat over het leven daar dat altijd heel ‘reeeeelaaax’ was en waar je het fruit zo uit de bomen kon plukken. Ze was hier 40 jaar terug heen gekomen puur voor het geld. En ze was hoogst verbaasd dat ze hier voor een avocado, die ze daar dus zo kon plukken, ruim 4 dollar moest betalen. Ik vind het altijd erg leuk om dit soort verhalen te horen. Bijzonder ook dat mensen voor geld emigreren. Zij is natuurlijk niet de enige, er zijn miljoenen mensen die dat doen, maar ik kan me het zo moeilijk voorstellen hoe dat moet zijn. Alles achter laten om meer te verdienen… Dan zie je ook maar weer hoe goed wij het hebben denk ik dan maar.

Eenmaal bij het motel aangekomen blijkt deze dame ons ook in te checken. En we hebben een upgrade gekregen naar een familyroom! Wel even een gesleep want de kamer ligt boven en er is geen lift dus Rogier had wat te sjouwen. Fabiënne hielp dapper mee met haar eigen rugzak naar boven brengen. In de kamer gekomen moesten we toch wel even lachen. De upgrade hield in dat we een bed meer hadden. Dus ipv 3 hadden we er nu 4. De bedden waren schoon maar de kamer kon wel wat meer aandacht gebruiken. Uit de meubels waren stukjes hout geslagen, alle stoelen vol met vlekken etc etc. Maar nogmaals de bedden waren schoon dus ons kan het niet zoveel schelen. Het was toch maar voor één nachtje. Gelukkig was er airco in de kamer want met 27 graden is dat absoluut nodig. Eerst eens lekker douchen want na zo’n lange dag reizen en dan nog heel de dag door een bloedhete stad zwerven, dat merk je wel zeg maar. Rogier en ik hebben nog wat zitten schrijven en lezen. Fabiënne viel uiteindelijk om een uur of 7, zonder dat wij het doorhadden, al iPad kijkend op bed in slaap. Wij hebben het weten te rekken tot 22.00 uur. Na een heerlijke nacht slaap, waarmee we gelijk onze jetlag voorbij waren, waren we klaar om weer verder te gaan.

Wist je dat:

• Nieuw Zeeland spreekt over 2 vliegvelden. Een is voor binnenlandse vluchten en een voor internationale vluchten.
• We bij wijze als avondeten maar twee scones gekocht hebben toen we weer op het vliegveld terug kwamen.
• Een ervan echt super oudbakken bleek te zijn en er alleen al met een mes geen doorkomen aan bleek te zijn.
• We eigenlijk toch niet echt honger hadden na al dat lekkere eten van vandaag.

Op dinsdag moesten we voor de verandering weer eens de wekker zetten. We gingen namelijk om 10:45 al vliegen van Orlando naar Los Angeles. Ons huisje staat echter in Kissimmee, dus we moesten nog een goede 45 minuten rijden. Tel daar dan nog bij op het 2 uur van te voren aanwezig zijn, het inpakken van de laatste spullen, het huisafval wegbrengen, de huurauto inleveren en dan ook nog ergens ontbijten en je snapt dat dit opeens weer vroeg opstaan betekende voor ons.

Alles ging eigenlijk goed en op tijd, behalve het rijden naar Orlando. De 45 minuten volgens de routeplanner werden al snel 1,5 uur met de spits. Daarnaast blijkt het rondom het vliegveld van Orlando echt een doolhof te zijn qua wegen en bleek dat er nergens in de buurt van het inleverpunt van de huurauto een benzinepomp te zitten (we moeten de auto vol inleveren). Met het nodige gehaast stonden we uiteindelijk om 9:45 bij de gate. Ruim op tijd dus! Zelfs zo vroeg dat bij de gate nog een heel andere vlucht op het informatiebord stond, waardoor we nog even dachten dat we compleet verkeerd zaten. 😉

Tijdens het vliegen naar Los Angeles gaan we 3 tijdzones terug in de tijd, waardoor het ondanks een vlucht van 5 uur niet 15:45 was bij aankomst, maar 12:45. Op de luchthaven hebben we direct een huurauto opgehaald bij Thrifty. Fabiënne was weer helemaal in haar nopjes dat ze op de parkeerplaats van de verhuurmaatschappij een auto uit mocht zoeken. Het werd wederom een witte auto, een Chevrolet Malibu. De auto’s bij Thrifty leken wat ouder te zijn dan we gewend zijn bij bijvoorbeeld Alamo, maar voor die 2 dagen dat wij ermee zouden rijden, maakt dat niet uit.

Toen we eenmaal alle spullen in de auto hadden geladen en Google Maps opgestart hadden om naar ons hotel te gaan rijden, bleek dat we de offline kaart van Los Angeles niet op mijn telefoon hadden gezet. Oeps, daar sta je dan, midden in een grote stad zonder kaart! Op goed geluk zijn we daarom maar van de parkeerplaats afgereden en op zoek gegaan naar de eerste de beste plek waar we gratis internet konden vinden. Gelukkig bleek heel dichtbij (zelfde straat) een McDonalds te zitten en daar zijn we dus maar gestopt om wat te ‘lunchen’ of vroeger ‘dineren’, én de kaart van Los Angeles te downloaden. Het downloaden verliep voorspoedig, maar we zaten er niet erg op ons gemak. Overal om het pand heen hadden we al zwervers gezien en zelfs het publiek in de McDonalds was niet helemaal ‘fris’. We hebben nog nooit zo snel onze burgers opgegeten om weer veilig in onze auto te stappen.

Inmiddels was het zo’n 15:30. In Nederland is het dan nog redelijk rustig op de weg. In Los Angeles jammer genoeg niet. Volgens Google Maps zouden we 25 minuten nodig hebben om zo’n 14 kilometer af te leggen. Klinkt logisch, toch? In werkelijkheid zijn we ruim 2 uur onderweg geweest naar het hotel! Het hotel lag midden in Korea Town, wat in het donker niet bepaald een nette indruk gaf. Het hotel zelf was echter erg netjes. Er was een goede ruime gratis parkeergarage onder het hotel en de kamer zag er ook netjes uit. Aangezien we hier maar een nacht blijven, hebben we ervoor gekozen om met zijn 3 op 1 kamer te slapen. Fabiënne wilde heel graag dat pappa bij haar op het ‘grote’ bed kwam slapen, dus mamma had een bed voor zichzelf. Het grote bed was echter een zogenaamd twin-bed, wat waarschijnlijk tussen de 140-150cm breed is. Voor 2 volwassenen al erg knus, maar met een kleuter die zich tijdens haar slaap volledig omdraait blijft er helemaal weinig ruimte over voor pappa. ☹

De volgende dag zijn we eerst naar een supermarkt (Target) gereden om een brunch te halen. Dit bleek een City Centre Target te zijn, wat voor Amerikaanse maatstaven betekent dat het een kleine supermarkt is en dat parkeren opeens betaald is. Het normale tarief was 12 dollar per kwartier! Gelukkig kregen we korting omdat we spullen bij de Target kochten en toen was het opeens nog maar 1 dollar voor het halve uur dat we daar gestaan hebben.

Aangezien we beiden nog nooit in Beverly Hills waren geweest, wilden we daar wel eens doorheen rijden. Op goed geluk hebben we een straat in Google Maps gekozen die ons vaag bekend voorkwam ‘Mulholland Drive’. Deze loopt over de heuvels/bergen en geeft leuke uitzichten op Los Angeles en vooral de dure huizen die in deze bergen staan! Om de luxe compleet te maken, zijn we daarna Rodeo Drive afgereden. Aan het einde van deze straat zitten winkels van alle grote/dure designers in de wereld. We gunden onszelf geen tijd om ook daadwerkelijk binnen te gaan kijken bij een van deze winkels, maar alleen al aan de dure auto’s te zien die hier rondreden, was het ook niet echt aan ons besteed. 😊

Vanaf Rodeo Drive zijn we doorgereden naar Santa Monica. Dit is een stad (wat onderdeel is van Los Angeles) dat aan het strand ligt en een bekende pier heeft. We waren hier tijdens onze huwelijksreis al eens geweest en het leek ons leuk om daar nog even te kijken. We hebben de auto op een public parking een klein stukje van de pier af neergezet en zijn daarna over het strand naar de pier gelopen. Fabiënne vond het heerlijk op het strand en stond, nog voordat we het goed en wel doorhadden, met haar Adidasjes in de branding! 😊 Toen moesten natuurlijk haar schoenen en sokken uit en heeft ze heerlijk lopen spelen met schelpjes/steentje en het water. Langs de branding zijn we rustig naar de pier gelopen waar we ons een ongeluk gezocht hebben naar een waterijsje voor Fabiënne. Op de pier staat een soort kermis met o.a. een achtbaan en speelhal. Daaromheen staan allemaal eettentjes en we hadden de verwachting dat die wel waterijsjes zouden verkopen. We konden van alles vinden, maar geen waterijs. Uiteindelijk hebben we maar een (veel te groot) softijsje gekocht en zijn we daarna over het wandel/fietspad teruggelopen naar de parkeerplaats.

Vanuit Santa Monica zou het wederom volgens Google Maps zo’n 15 minuten naar het vliegveld zijn en wederom zijn we ruim 2 uur onderweg geweest. Als je hier toch elke dag met je auto doorheen zou moeten rijden, zouden wij allebei gek worden! Gelukkig hadden wij er nu wel rekening mee gehouden dat we langer onderweg zouden zijn, dus we kwamen netjes op tijd aan bij de verhuur. Het inleveren van de auto ging soepel en met de gratis bus stonden we binnen een half uurtje daarna weer op het vliegveld. De buschauffeur die ons bracht vroeg toen we instapten met welke maatschappij we vlogen, toen ik zei dat we met New Zealand Air vlogen zagen we alleen maar grote vraagtekens in zijn ogen. Hij werkte al 17 jaar als chauffeur en had nog nooit van die luchtvaartmaatschappij gehoord. Hij wist dus ook niet bij welke vertrekhal hij ons af moest zetten. Toen Angelica nog een keer herhaalde waar wij naartoe gingen, ging er gelukkig een lampje bij hem branden, het moest Air New Zealand zijn i.p.v. New Zealand Air. 😊

Eenmaal bij de incheckbalie van Air New Zealand moesten we nog even aantonen dat we Nieuw Zeeland ook daadwerkelijk weer van plan waren te gaan verlaten, anders mochten we niet mee met het vliegtuig. We konden hierdoor ook zelfs niet online inchecken, omdat we maar een enkele reis naar Nieuw Zeeland met deze maatschappij hadden geboekt en met een andere maatschappij (Emirates) later weer ‘terug’ vliegen via Dubai. Aan de balie was het tonen van onze digitale tickets bij Emirates gelukkig voldoende en werd tot onze grote verbazing deze keer helemaal niet moeilijk gedaan over de autostoel die we voor Fabiënne steeds meenemen het vliegtuig in. Bij andere maatschappijen mochten we deze alleen meenemen als we een stoel aan het raam hadden, want dan blokkeert de stoel niet een vluchtroute. Bij Air New Zealand hadden ze nog nooit van deze regel gehoord en mochten we gewoon op de middelste rij gaan zitten met Fabiënne tussen ons in. Ook wel weer zo makkelijk!

Eenmaal in het vliegtuig bleek Rogier naast een gepensioneerde man te zitten (de middelste rij bestond uit 4 stoelen) welke vroeger voor een bedrijf had gewerkt dat in Delft zit, namelijk Delft Instruments. Hij bleek oorspronkelijk uit Nieuw Zeeland te komen en woonde nu al weer bijna 40 jaar in New York. Leuk om op deze manier eens een heel andere levensverhaal te horen!

De vlucht vertrok rond 20:45 lokale tijd vanuit Los Angeles, waardoor we effectief een nachtvlucht te pakken hadden. Waar we stiekem op gehoopt hadden, gebeurde ook daadwerkelijk, Fabiënne viel lekker in slaap in het vliegtuig en wij hebben tijdens de vlucht ook nog een paar uurtjes onze ogen dicht kunnen doen. Dit was ook wel nodig, want we kwamen de volgende dag om 6:45 in de ochtend aan in Nieuw Zeeland, toen moesten we dus weer/nog een hele dag! Hoe dat verlopen is, lezen jullie in ons volgende blog… 😊

Wist je dat:

• De film Instant Family een aanrader is (en een echte tranentrekker)
• De film Hotel Artemis een redelijk vermakelijke actie film is, terwijl er niet eens veel actie in zit.
• Stoplichten in Amerika rood knipperen wanneer ze niet functioneren. Heel handig op een kruispunt waar twee 10-baans wegen elkaar kruisen!
• Amerikanen aan de benzinepomp betalen met hun creditcard
• Nederlandse creditcards niet werken aan deze pomp doordat je ter verificatie jouw Amerikaanse postcode in moet vullen
• Je dan in de shop een bedrag af moet spreken wat je maximaal wilt tanken en dit wordt dan gereserveerd op je creditcard
• Je alle het geld terug moet krijgen wat je uiteindelijk niet getankt hebt
• Dit voor ons Europeanen een flinke administratie is om te gaan controleren!

De afgelopen twee dagen hadden we gereserveerd om de leukste parken van Disney nogmaals te kunnen doen, zodat we eventueel gemiste attracties alsnog konden doen.

Het eerste dag hebben we gekozen voor Animal Kingdom. Hier wilden we de Kilimanjaro Safaris nog een keer doen, omdat Fabiënne die zo leuk had gevonden de vorige keer en we wilden in ieder geval nog even proberen of we bij Avatar Flight of Passage naar binnen konden komen, aangezien die de vorige keer te druk was (en er geen FastPass meer voor te krijgen was). We hadden verwacht dat het deze dag wel rustig zou zijn in Disney, het was namelijk een maandag en de dag na de Super Bowl. Niets bleek echter minder waar, het was super druk! Vanaf het moment dat we binnen waren, hebben we de wachttijden voor de Avatar attractie alleen maar op zien lopen tot een absurde 170 minuten (bijna 3 uur!). Toen we aankwamen bij de safari, was de wachttijd 55 minuten. Aangezien we daar rond 11:30 aankwamen, dachten we er goed aan te doen om eerst wat te gaan eten en daarna naar de safari te gaan. Toen we echter terugkwamen was de wachttijd opgelopen tot 70 minuten! ☹ We zijn daarom eerst naar de Triceratop Spin gelopen, vliegende dino’s, waar de wachttijd maar 20 minuten was. Hierna hebben we nogmaals alle wachttijd bekeken en besloten dat het vandaag echt te druk was. We zijn daarom vroeg terug naar huis gegaan.

Op de terugweg naar huis hebben we even een paar boodschappen gehaald en zijn we nog even schoenen gaan shoppen voor Rogier bij een Nike Outlet Store. Met 2 paar Nike’s (waaronder een gave Nike Air!) En een paartje voor Fabiënne, waren we rond etenstijd terug in het huisje. Rogier had nog wel zin om naar de avondvoorstelling in Animal Kingdom te gaan en de dames wilden liever lekker thuis ontspannen.

Rogier is daarom in zijn eentje terug naar Animal Kingdom gegaan en heeft daar eerst de Rivers of Light bekeken. Een mooie show met verlichte bootjes op een klein meertje. Daarna is hij gaan kijken bij de Tree of Life Awakenings, een enorme grote boom waarop via projecties allemaal dieren ontwaken en de boom in allerlei kleuren tot leven doen komen. Omdat het toen bijna sluitingstijd van het park was (20:00), besloot Rogier nog even bij de attractie Avatar Flight of Passage te gaan kijken, in de hoop dat dit nu wel rustig zou zijn. De wachttijd stond nu op 50 minuten, het laagste wat we hem gezien hadden deze vakantie. Rogier is daarom toch maar in de rij gaan staan. Het was inderdaad ruim 45 minuten voordat Rogier helemaal binnen was, maar het was het wachten wel waard! In deze attractie neem je plaats op een soort motor, waarbij je een 3D bril op krijgt en vervolgens op de rug van een Banshee (een soort grote vogel uit de film Avatar) een prachtige vlucht maakt. De motor kantelt tijdens de film naar voren/achteren/opzij en ook maken ze slim gebruik van mist en geur. Erg gaaf gedaan!

De tweede dag zijn we eerst nog wat gaan winkelen. Angelica wilde nog naar een andere hobbywinkel, die achteraf ook weer wat tegenviel, en er moest een nieuwe rugzak gekocht worden omdat de vorige niet groot genoeg was om alle aankopen in mee te nemen het vliegtuig in. In de middag zijn we naar Magic Kingdom terug gegaan. Dit is het park met verreweg de meeste attractie voor kleine kinderen. We hebben dus nogmaals in het carrousel gezeten, zijn nogmaals met Ariel (de kleine zeemeermin) onder de zee wezen kijken en hebben met Dombo door de lucht gevlogen. Tussendoor hebben we nog een optocht met prachtige praalwagens bekeken en als afsluiter hebben we nog de Jungle Cruise gedaan. Voor deze laatste cruise hadden we de vorige keer al eens in de rij gestaan, maar deze schoot toen echt niet op. Deze keer hadden we er een FastPass voor geregeld. In een bootje werd je rondgevaren door de jungle van Afrika. Onderweg waren plastic olifanten/leeuwen/apen/nijpaarden/krokodillen en wat andere dingen te zien. Hier bleek deze cruise echter niet om te draaien, want vol continue werden er grappen verteld door de bestuurster van de boot. Ze waren vaak wat flauw, maar het was alles bij elkaar een leuk opgezet verhaal. Als we echter geen FastPass hadden gehad en hier dus meer dan een uur voor in de rij hadden moeten staan, dan hadden we dit niet de moeite waard gevonden.

Morgen vliegen we al weer naar Los Angeles om daar een dagje rond te kijken/rijden en daarna door te vliegen naar Nieuw Zeeland! Vanavond dus nog snel de koffers opnieuw inpakken en het huisje opruimen.

Wist je dat:

• Er schijnbaar nog steeds mensen aansluiten in een rij van 170 minuten wachttijd
• We eigenlijk niks meegekregen hebben van de Super Bowl behalve wat reclames op de radio.
• Er alleen in Kissimmee al 3 Nike Outlet Stores zitten met nagenoeg hetzelfde assortiment
• Het fastfood in Disney op een gegeven moment wel saai wordt
• We op aanraden van Rachenie (oud collega van Rogier) bij de Carrabba’s italiaans zijn gaan eten en hier heerlijk hebben gegeten en zelfs enkele ideeën voor gerechten thuis hebben opgedaan.
• Fabienne, die dol is op pasta, geen hap gegeten heeft!?
• Fabienne het vaak heeft over een ‘skoet’ wat eigenlijk ‘koets’ moet zijn.
• Dit komt omdat ze voor onze vakantie zo’n 50 keer naar Assepoester heeft gekeken.