Na voor de verandering een keer goed uitgeslapen te hebben, vonden we het tijd om eens lekker te relaxen op het strand. Gisteren zijn we wel al even in de buurt geweest (toen we op zoek waren naar een motel), maar nu gaan we er echt even de tijd voor nemen om rustig op het strand te liggen. Na onze auto in een vrij dure garage geparkeerd te hebben (parkeren bij het strand is vrij dramatisch voor een toerist; waar mag je wel en niet staan en vooral hoe kan je betalen bij een parkeermeter?), lopen we tussen de dure hotels door naar het strand. Dat blijkt aan het begin te bestaan uit dikke betonnen platen, verborgen onder een dun laagje zand. Door deze platen kunnen mensen makkelijk fietsen en hardlopen langs het strand. Even verderop begint dan het echte strand. Bijna wit zand, met een super blauwe zee, wat wil je nog meer?! Nou, een constant zonnetje zou eigenlijk wel lekker zijn, want met die wolken die er steeds voor gaan zitten en het toch wel harde windje, voelt het soms nog best fris aan.Na een half uurtje plat gelegen te hebben, besluiten we allebei dat het wel genoeg strand/zon is geweest. We besluiten naar een shopping mall te rijden, die volgens de Lonely Planet (en nog een andere reisgids van Nathalie) helemaal hip zou moeten zijn: Bayside Market Place. Eenmaal aangekomen bij het winkelcentrum, valt het ons allereerst eigenlijk al tegen dat we moeten betalen om te mogen parkeren. Tot nu toe hebben we in Amerika echt bij alle winkelcentra gratis mogen parkeren. Maar goed, deze ligt dan ook wel aan het water en naast een dure haven, dus we zien het maar door de vingers. Binnen is het echter ook niet helemaal wat wij ervan verwacht hadden. Het aantal winkels valt ons een beetje tegen (een gemiddelde outlet mall in Amerika heeft meer winkels) en het overgrote deel ervan is ook nog eens restaurant. Nu hadden we wel honger, maar het is toch niet echt wat je van een winkelcentrum verwacht. De sandwiches die we bij Chili’s eten maken weer een hoop goed en na nog een paar foto’s van een paar dure jachten gemaakt te hebben, rijden we terug naar ons hotel om daar nog wat te relaxen.’s Avonds leek het ons leuk om de zon in de zee te zien zakken tijdens een maaltijd bij T.G.I. Friday’s, maar als we nog een keer goed kijken, blijkt dat de zon helemaal niet aan de zeekant onder gaat! Daarnaast is het ’s avonds nog moeilijker parkeren dan overdag langs het strand, dus rijden we voor het eten wat meer van het strand af. Uiteindelijk belanden we (bij gebrek aan meer inspiratie) bij Panda Express, een fastfood chinees. Het eten smaakte een stuk beter dan je in eerste instantie verwacht van een fastfoodketen, en met goed gevulde magen rijden we terug naar ons hotel om op tijd naar bed te gaan. Morgen moeten we er een beetje vroeg uit, want we moeten de huurauto in gaan leveren en met het vliegtuig naar Baltimore (net boven Washington). Gegeten bij: Panda Express Overnacht in: Holiday Inn Golden Glades, Miami Gereden afstand: 92.2 mijl (148 kilometer)
Nadat we bijzonder goed geslapen hadden na de intensieve (ik voel spierpijn van het stevig vasthouden op de waverunner) en onwijs leuke dag gisteren wilden we nu toch wel weer de Keys verlaten. Het is er erg mooi, maar ook toeristisch. En al die mensen die er werken lijken een beetje toeristenmoe (lees: ze zijn in het algemeen niet zo behulpzaam en vriendelijk). Aangezien we over 2 dagen het vliegtuig nemen vanuit Miami en we nog een beetje wilden uitrusten besloten we vandaag dat als ons eindbestemming te kiezen. Best een lange tocht, aangezien je over de Keys niet heel hard mag rijden. Langs de hele weg door de Keys staan overigens Mile Markers (MM) , die vaak als adres worden gebruikt hier. De telling begint bij Key West: MM 0 en loopt door tot Florida City (daar waar we eerder hebben overnacht om naar de Everglades te gaan). Dat is MM 126.
Een tussenstop onderweg was dus wenselijk. We gingen de auto uit bij het Dolphin Research Center in Grassy Keys. Daar doen ze onder meer onderzoek naar hoe slim dolfijnen zijn, ze leren de beesten kunstjes, je kan er (uiteraard tegen extra betaling) de beesten aanraken, en er worden ook dolfijnen opgevangen die hun optredens zat zijn of te moe zijn om nog in de zee te zwemmen. We hebben rustig rondgelopen en in de bassins gekeken hoe de beesten daar heerlijk rondzwommen. Ook hebben we twee verhaaltjes aangehoord. En we hebben testjes gezien (onthoudt een dolfijn in welke emmer een speeltje is gegooid? Dat zag er heel simpel uit, maar het ging daadwerkelijk wel een keer fout). De moeite waard om daar dus even te stoppen en te gaan kijken.Daarna met nog een paar korte tussenstops (de vermoeidheid sloeg toe met het warme weer) doorgereden naar Miami. We kwamen er aan het eind van de middag aan en de meeste hotels/motels waren al vol of er werden ontzettend hoge prijzen gevraagd. We wisten van te voren al dat het een dure stad zou worden. Toch wilden we proberen om in Miami Beach een hotel te vinden, maar dat lukte dus niet. De kosten waren te hoog (er kwam ook nog parkeergeld bij), dus moesten we verder kijken. Ik had al het een en ander gelezen over mindere en slechte wijken. En voor een beetje betaalbaar hotel kom je dan toch al snel in de iets minder goede wijken terecht. We hebben uiteindelijk wel een goed hotel gevonden: Holiday Inn (in North Miami). We voelen ons alleen niet erg thuis in de buurt. We hebben in de buurt gegeten en de was gedaan en waren de enige blanken. Niemand wisselt ook maar een woord met ons en kijkt ons niet in het gezicht aan. Voelt wel even raar. Maar echt onveilig zijn we hier niet volgens mij (of althans daar moet de politie ook voor zorgen die overal in Miami patrouilleert).
De tegenstellingen hier in Miami zijn groot. Rondom de beach zie je amper dikke Amerikanen. Waar komen toch ineens al die fotomodelachtige types hier vandaan?! Ze willen allemaal graag gezien worden en zijn agressief in het verkeer. Je hoort niet heel veel Engels hier. De Cubaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. Mexicaans ook wel een beetje denk ik. En als je door de echte buitenwijken rijdt, voelt het heel arm. Veel zwervers en ongetwijfeld ’s avonds niet veilig. Een rare stad vinden we. We waren erg onder de indruk toen we de stad binnen kwamen rijden (prachtige skyline, heel gaaf langs het water), maar we hebben inmiddels ook de keerzijde gezien. Gegeten bij: Taco Bell, Miami Overnacht in: Holiday Inn, North Miami Gereden afstand: 192,7 mijl (310 kilometer)
Wat moet je zeker doen als je over een snelweg rijdt die volledig omgeven is door water? Genieten van alle dingen die je op dat water kunt doen natuurlijk! We wilden de ochtend daarom goed beginnen met een snorkeltocht naar een koraalrif. We hadden uiteindelijk de keuze uit 2 verschillende maatschappijen. Op basis van de informatie die ze gaven in hun informatiefolders, kozen we voor Sundiver Station omdat deze het grootst en meest betrouwbaar over kwam. Aangezien de boot om 9:00 zou vertrekken stonden wij netjes om 8:30 bij hun kantoor. Daar werden we netjes geholpen en konden we na betaald te hebben, direct door naar de haven waar de boot lag. Eenmaal bij de haven aangekomen, moest we ons melden bij een informatiebalie. Bij deze balie kregen we echter doodleuk te horen dat de tocht niet doorging deze morgen, omdat er te weinig aanmeldingen waren en de zee redelijk ruig was. De vrouw achter de balie was echter wel zo aardig om voor ons nog een tocht bij een concurrent te regelen. En wat denk je, precies die maatschappij van de andere folder. Schijnbaar moest het zo zijn. Gelukkig lag de boot van die maatschappij redelijk dichtbij en konden we snel opstappen en vertrekken.
De zee bleek inderdaad aardig ruig te zijn. Tijdens de boottocht merkte je daar niet zoveel van, behalve wat opspattend water hier en daar. Maar eenmaal aangekomen bij op de snorkelplek voelde je pas goed hoe de boot op en neer ging. Iedereen kreeg een paar flippers, een wetsuite en een snorkel + masker en mocht daarna van de achterkant van de boot afspringen. Voor de minder ervaren duikers (waaronder wijzelf!) was dit al een aardige opgave; moet jij eens proberen met een paar flippers aan je voeten en een masker op je hoofd het koude water in te springen en dan alles nog aan/vast te hebben! Maar al zittend op de rand van de boot, lukte dit uiteindelijk nog best goed. In de zee bleek het echter een heel ander verhaal te zijn. Er waren niet zo’n klein beetje golfen, maar gemiddeld waren ze toch al bijna een halve meter hoog! Alleen van het rondzwemmen werden we dus al erg moe! Door deze hoge golven was het dus ook heel moeilijk om rustig te snorkelen of überhaupt iets onderwater te zien. Na een paar kleine scholen wit met gele vissen gezien te hebben, zijn we daarom met veel moeite maar weer teruggezwommen naar de boot. Eenmaal op de boot zagen we nog meer mensen die het te zwaar vonden om nog verder te zwemmen en al snel na ons kwamen ook de laatste fanatiekelingen aanboord. Kortom, een erg kort tochtje, waarin we erg weinig gezien hebben.Toch wel een beetje teleurgesteld reden we daarna door het meest zuidelijke puntje van Florida, Key West. Dit was nog een aardig lange rit, aangezien je op veel plaatsen niet harder mocht rijden dan 45 mijl per uur (zo’n 70 km/u). Maar rond een uurtje of 3 in de middag bereikten we dan toch ons motel (Days Inn), die we vanuit Nederland al hadden gereserveerd (omdat we gelezen hadden dat het moeilijk is om een motel daar ter plaatse te vinden die nog kamers beschikbaar heeft). In de lobby van het motel vonden we een aantal informatiefolders met dingen die daar te doen zijn, en een daarvan leek ons wel erg leuk, een ritje met een jetski tijdens zonsondergang bij Waverunners. Al sinds onze vakantie in Australië willen we een keer op een jetski rijden, maar dat is er nooit van gekomen. Dit leek ons dus de uitgelezen kans om dat alsnog te doen. De tocht vertrok nog diezelfde middag rond 6 uur vanuit de haven vlak bij ons motel. Met z’n 2-en konden we op 1 jetski, dat leek ons wel gezellig. Eenmaal op het water bleek dat toch een stuk lastiger te zijn dan in je eentje op zo’n jetski rijden. Met z’n tweeën ben je een stuk zwaarder, waardoor je moeilijker uit het water komt en waardoor vooral de medepassagier (lees Nathalie) zich alleen maar aan de bestuurder vast kan houden ipv aan het stuur van de jetski. Kortom best zwaar/uitputtend en laten we nu net een eiland-toer van 2 uur geboekt hebben! Maar eerlijk is eerlijk, het was echt enorm gaaf om te doen. Zo’n jetski gaat echt met een enorme snelheid (volgens mij zo’n 60-70 km/u) over het water en daarbij word je dan af en toe flink gelanceerd als je een golf verkeerd pakt. In sommige ruigere stukken om het eiland gebeurde dit dus ook daadwerkelijk een aantal keer, maar wonder boven wonder zijn we er allebei niet één keer afgevallen. Tijdens de toer kregen we nog wat grappige informatie te horen over de enorm dure huizen op de verschillende eilandjes waar we langs voeren en over de aanleg van een onderzeeboothaven in de tweede wereldoorlog, die nooit helemaal afgerond is. Aan het einde van de toer kwamen we weer terug op een groot stuk zee, voor de haven waar we vanuit vertrokken waren en daar hebben we samen met de 2 andere toeristen een leuke (en vooral erg snelle) zonsondergang meegemaakt. Erg leuk om dat op deze manier een keer mee te maken, echt een aanrader!Nadat we terug waren in de haven, zijn we snel teruggereden naar ons motel om te douchen en daarna hebben we nog even snel wat gegeten bij het Hardrock Café in de stad. Tijdens het toetje voelden we allebei de vermoeidheid enorm toeslaan en toen we weer terugwaren in het motel gingen binnen recordtijd bij ons allebei tegelijk de ‘lichtjes’ uit.
Gegeten bij: Hardrock Café, Key West Overnacht in: Days Inn, Key West Gereden afstand: 123 mijl (197 kilometer)
2 reacties op “Relaxen in Miami (14-05-2008, dag 11)”