We zitten redelijk ruim in de tijd om donderdag in New York te zijn en eerst nog een tussenstop bij de Niagara Falls te maken. En aangezien het vandaag lekker weer ging worden (zagen we gisteren op de weersvoorspellingen) besloten we vandaag weer een dagje pretpark te doen. Disney World was natuurlijk erg tof, maar voor de heftige achtbanen moet je toch andere parken opzoeken. In de buurt van Washington zit Six Flags America (er zitten meerdere parken van Six Flags in Amerika) en daar hebben ze een paar heel leuke thrills.
Het park ging om 10 uur open en dat was een mooie tijd voor ons om aan de dag te beginnen. Het was alleen nogal een gedoe om aan een kaartje te komen. De vriendelijke kassadame verkocht ons een season pass (6 bezoeken in een jaar tijd) in plaats van een gewone admission (kaartje voor 1 dag). Ik dacht dat ik eerst flink werd genept, maar het was gewoon dezelfde prijs (!). Maar goed om aan zo’n pass te komen, werden we naar een kantoor doorverwezen, moesten we allerlei gegevens invullen en een pasfoto laten maken. En wij maar blijven zeggen dat we alleen vandaag wilden, dat we op vakantie waren… Het hielp allemaal niets, wij hadden voor deze pass betaald en dan zouden we ‘em krijgen ook. Alleen was het voor hen ook een heel gedoe omdat onze postcode natuurlijk niet klopte als Amerikaanse postcode. Anyhow, we hebben nu 2 Season Passes en als we dus nog een keer een Six Flags park hier tegenkomen, kunnen we er dus zo in.
In het park was het enorm rustig. We konden direct doorlopen bij de achtbanen die we sowieso wilden doen. We begonnen met Superman – Ride of Steel. Even niet te verwarren met die in Walibi in Nederland (hij is wel rood-blauw), want deze ging gi-ga hoog (denk aan Goliath in Walibi, maar dan veeeeel hoger). Hij is bijna 200 feet hoog. Omgerekend is dat dus 60 meter!! Ja, dat is best hoog ja ;-) Wel een prachtig uitzicht over de bossen trouwens. Maar je kan beter niet recht naast je naar beneden kijken. Voor ons zaten twee tieners die echt een ‘been there done that’ houding hadden. Die zaten een beetje te spelen met hun mobieltjes ondertussen, terwijl Rogier en ik dus de beugels goed vasthielden terwijl we meerdere keren een flink eind naar beneden gingen.Daarna zijn we in de meest aparte achtbaan ooit geweest. De Batwing. Wat was hier zo bijzonder aan? Je zat niet in deze karretjes, maar je lag erin! Instappen mocht gelukkig wel zittend en na de nodige veiligheidsmaatregelen werd je dan gekanteld. Op je rug eerst een flink stuk omhoog, daarna een draai zodat je met je gezicht naar beneden keek (ook best hoog ja!) en dan nog loopings, etc. Ik ben niet snel een schijterd, maar ik kon m’n vingers amper nog bewegen toen ik uit de Batwing kwam, zo stevig had ik de steunen vastgehouden. Beiden vonden we dit de heftigste achtbaan van de dag. Wel echt superleuk om een keer ingezeten te hebben. Awesome!Ook de andere achtbanen in het park (zie website) hebben we geprobeerd. Houten achtbaans (the Wild One, Roar), eentje die leek op El Condor (Mind Eraser), en een die dan wel weer leek op de superman in Walibi (The Jokers’ Jinx), met zo’n supersnelle start. Eentje was dicht voor onderhoud (Two face-the flip side), maar er bleven er dus nog genoeg over. Ook wat waterattracties. Bij dit park hoort trouwens een waterpark maar die was nog dicht (het park was deze maand weer opengegaan na een winterstop). In de loop van de middag werd het steeds drukker in het park en de wachttijden namen toe. Maar met een zonnetje (verbrand ja) was het wachten wel aangenaam en ’s morgens hadden we in rap tempo al een aantal attracties kunnen doen. Leuke dag, leuk park. Gegeten bij: Chevys Fresh Mex. Gaithersburg (ontzettend lekker Mexicaans eten!) Overnacht in: Motel 6, Gaithersburg Gereden afstand: 92 mile (148 kilometer)
Vanmorgen werden we wakker en zagen buiten een soort mist; dit bleek echter geen mist te zijn, maar meer een soort nevel. Alle wegen buiten waren dan ook nat en zelfs op de auto lagen grote druppels water. Ik schrijf dit met enige verbazing, omdat we tot nu toe eigenlijk alleen maar strak blauwe luchten en hoge temperaturen gehad hebben.
Op de planning voor vandaag staat een bezoek aan Washington en al zijn bekende locaties. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat je bij enkele monumenten heel vroeg aanwezig moet zijn om een gratis toegangskaartje te krijgen, anders kom je er die dag gewoon niet meer in. Deze toegangskaartjes kun je ook via internet bestellen, maar dan moet je wel ruim 3 maanden van te voren bedenken op welke dag en op welk tijdstip je wilt gaan, anders zijn ze daar ook niet meer te krijgen! Kortom, wij vertrokken om 7:00 al richting Washington, zodat we rond 8:00 bij het Washington Monument zouden zijn. We hadden er natuurlijk alleen even geen rekening mee gehouden dat het vandaag vrijdag is, en voor alle Amerikanen natuurlijk een gewone werkdag is. Dikke pret op de snelweg dus (file, na file, na file). Uiteindelijk reden we om 8:30 op een straat naast het Washington Monument, in de hoop daar een parkeergarage te kunnen vinden. Dit lukte uiteindelijk een paar straten verderop, maar voordat we de ondergrondse parkeergarage in mochten rijden, werd eerst onze auto even grondig onderzocht op bommen (bewaker met spiegel keek de hele onderkant van de auto na, onze koelbox moest open en ook de koffers in de kofferbak moesten open) en moesten we ons zelfs legitimeren (om te parkeren!?!). Amerikaanse veiligheid noemen ze dat! :-)Maar goed, we stonden dus wel op loopafstand van het Washington Monument. Voor de mensen die die naam niets zegt, het monument is die (166 meter) hoge witte paal die je in films vaak aan het einde van een lange vijver ziet staan, en die vijver ligt dan weer onderaan een lange trap (iemand Rocky vroeger gezien?). Anyway, het is dus een hoog wit bouwsel te ere van George Washington. Je kan met een lift omhoog en vandaar uit over de hele stad uitkijken. Wij hadden alleen één klein probleempje, het was nog steeds mistig! Toen we boven waren, zagen we dus in de verte wel het Witte Huis en het Capitol (eerste en tweede kamer, ongeveer) liggen, maar door mist was het bijna onmogelijk een goede foto of video ervan te maken, laat staan nog verder te kijken.
Toen we weer beneden waren, besloten we dus maar eerst naar het Capitol toe te lopen, aangezien dit redelijk dichtbij leek te liggen. We moesten alleen even een ‘parkje’ uitlopen. Dit bleek uiteindelijk toch wel een paar kilometer lopen te zijn, maar het was zeker wel de moeite waard. Jammer genoeg waren de gratis toegangskaarten voor de rondleidingen voor die dag allemaal al weg (het was pas 9:30!), dus meer dan de buitenkant hebben we niet kunnen bewonderen.Vanaf het Capitol zijn we doorgelopen naar het Newseum. Het Newseum is een museum dat volledig gericht is op het nieuws, enigszins vergelijkbaar met Beeld en Geluid museum op het Mediapark in Hilversum. In het Newseum hebben we verschillende (permanente) tentoonstellingen bezocht, oa over de aanslagen van 9-11 (met een zeer indrukwekkende korte film over verschillende verslaggevers die het van dichtbij hebben meegemaakt), Pullitzer Price foto’s en de ontwikkeling van de verschillende nieuwsmedia (krant/televisie/internet) in de afgelopen eeuwen. Bij elkaar besloeg dit ruim 5 verdiepingen en alles zag er even gelikt en verzorgd uit. Echt een mooi museum om even te bezoeken.
Vanuit het Newseum zijn we daarna doorgelopen naar het Witte Huis. Deze 2 gebouwen liggen namelijk aan dezelfde straat, er zitten alleen wel zo’n 1200 huisnummers tussen. Na een stevige wandeling van 20 minuten, kwamen we dus eindelijk bij het beroemdste gebouw van heel Washington aan: het Witte Huis. Ook hier zou je een rondleiding moeten kunnen krijgen, maar zelfs volgens de Lonely Planet is dat al heel moeilijk om te regelen (meer dan een half jaar van te voren aanvragen en dan bij je eigen ambassade allerlei formulieren enz invullen en dan ook nog zorgen dat je met een groep van minimaal 10 personen komt, kortom voor ons simpele toeristjes niet meer te doen). We kwamen dus niet verder dan een groot stalen hek, met daarachter een enorm grasveld en in de verte het Witte Huis. Aan de vlag op het Witte Huis te zien, was George Bush wel thuis, dus wie weet vind je hem nog achter een van de ramen op de onderstaande foto. ;-)Vanaf het Witte Huis was het gelukkig nog maar een klein stukje wandelen terug naar onze auto. Het parkeren koste ons $20, wat mij uiteindelijk nog meeviel. We hadden er al op gerekend dat we flink moe zouden zijn na al dit gewandel, dus we hadden een hotel uitgekozen dat enigszins in de buurt ligt: het Best Western Tysons Westpark Hotel in McLean. Dit bleek een goede keuze te zijn, want het hotel zag er erg netjes uit en had ook nog eens heerlijke bedden. Voordat we van deze bedden gebruik gingen maken, moesten we eerst echter nog wat eten. Dit werd een italiaanse maaltijd bij Da Domenico even verderop. We hadden wel een beetje verwacht dat je bij dit restaurant niet om een pizza moest vragen, maar dat hij helemaal niet op de kaart voorkwam was toch wel even slikken. Verder bleek hij ook aardig aan de prijs te zijn ($20 voor een hoofdgerecht) en kwam uiteindelijk de eigenaar zelfs even een stukje live Italiaans zingen bij ons aan tafel. Niet bepaald ons idee van een rustige maaltijd, maar echt Italiaans was het wel.
Gegeten bij: Da Domenico Ristorante Italiano, McLean Overnacht in: Best Western Tysons Westpark Hotel, McLean Gereden afstand: 43 mijl (68 kilometer)
Voor het eerst rijden we niet de volledige vakantie, maar pakken we het vliegtuig om naar een andere staat te vliegen. Dat betekende wel dat we onze Mustang vanmorgen weer moesten inleveren bij Hertz in Miami. We bleken er 1492 mijl mee gereden te hebben. Omgerekend is dat 2401 kilometer.
Daarna door naar het vliegveld van Miami met een shuttlebus. Ons vliegtuig vertrok om 12 uur en we waren er om 10 uur. Dat was wel nodig, want we konden gisteren via internet niet meer onze stoelen in het vliegtuig reserveren. Er was nog maar 1 stoel over om op te klikken (blijkbaar kan je veel eerder dan 24 uur van te voren inchecken hier), maar gelukkig stond er ook op de site van American Airlines dat ze zelf nog een aantal stoelen vast houden die pas op de dag zelf worden verdeeld onder reizigers die nog geen stoel hebben. Wij dus. We kregen uiteindelijk plekken bij een exit, dus lekker veel beenruimte. Verder was het vooral rommelig op het vliegveld. We hadden het idee dat we van het kastje naar de muur werden gestuurd. We zijn bij heel veel verschillende balies geweest. De vlucht zelf duurde 2,5 uur en was prettig.Op het vliegveld van Baltimore (dat ligt boven Washington) bij Hertz weer een andere auto opgehaald. Een vriendelijke dame achter de balie gaf ons zelfs eentje met een never lost systeem zonder dat we er extra voor hoefden te betalen (maar we gebruiken toch maar onze eigen tomtom, want de route-aanwijzingen op het never lost systeem zijn niet heel duidelijk). We rijden nu in een Chevrolet Impala LT. Wel even wat anders dan de Mustang, die maakte naar verhouding veel herrie ;-) Deze voelt een beetje alsof je zweeft. We hebben wel even geknipperd met onze ogen toen we het interieur zagen: leren bekleding, gescheiden climatcontrol, stoelverwarming, electrisch verstelbare stoelen, etc. We gaan in deze auto een week rondrijden en leveren hem op de eerste dag van New York weer in.Verder niet zoveel spannends gedaan vandaag. Naar Washington gereden en daar een motel gevonden. Was wel even zoeken, want de stad is in veel wijken opgedeeld. Het is hier kouder dan in Florida, dat is even wennen. En verder zijn we toch wel blij met de vlucht, want dat heeft ons zeker een dag reistijd bespaard met de auto. Nu zijn we wat meer uitgerust, hebben natuurlijk verplicht moeten rusten vandaag ;-)
Gegeten bij: Montclair Family Restaurant in Dumfries (Washington) (beetje chaotische bediening, maar was lekker grieks eten) Overnacht in: Econo Lodge, Dumfries (Washington) Gereden afstand: 110 mijl (177 kilometer)
3 reacties op “Six Flags America (17-05-2008, dag 14)”