Road trippin'

We hebben de afgelopen 5 dagen genoeg gedaan, maar niet echt te tijd genomen om ons blog bij te werken. Daarom hier een samenvatting van wat we de afgelopen dagen hebben gedaan.

Zo zijn we woensdag de 13e vanuit Otorohanga naar de westkust gereden voor een stukje strand waar heet water heel dicht bij de oppervlakte van het strand komt: Kawhia Hot Water Beach. Dit rit er naartoe ging over een prachtig slingerende weg met hoogteverschillen van meer dan 500 meter. We konden onderaan de duinen parkeren en tegen de tijd dat we bovenop de duinen waren, kwamen de eerste toeristen al terug van het strand. We hadden gepland dat we daar met eb aan zouden komen, want alleen dan kun je het hete water goed voelen. We hadden er alleen iets langer over gedaan dan gepland en de vloed begon inmiddels al weer flink op te komen. Het voordeel hiervan was wel dat we al snel het hele strand voor onszelf hadden en van de vertrekkende mensen nog even een paar tips kregen waar we moesten zijn. De truc is om in het zand te draaien met je voeten, zodat je een klein stukje in het zand wegzakt en dan voel je, als je op de juiste plaats staat, opeens heel warm grondwater, terwijl de rest van je benen overspoeld worden met koud zeewater (bij vloed)! Heel bijzondere combinatie. We hadden al gelezen en gehoord dat de zee/stromingen hier verraderlijk zijn, dus we zijn niet gaan zwemmen, maar hebben ons nog wel even goed vermaakt in de branding en met het zoeken naar schelpen in het bijna zwarte (lava) zand. Toen we genoeg mooie schelpen hadden gevonden (die we toch niet mee kunnen nemen naar Nederland), zijn we terug gelopen naar de auto. Fabiënne vond de steile duin oplopen te zwaar en wilde graag door papa gedragen worden. Eenmaal boven zette ik haar neer zodat ze zelf naar beneden kon lopen. Na enkele meters begon ze echter hard te jammeren dat haar voeten pijn deden en ik haar weer op moest tillen. Toen ik bij haar stond bleek het zand gloeiend heet te zijn! Het zand glinsterde meer dan normaal, dus we vermoeden dat er een beetje lavazand tussen zit, wat nog heter wordt dan normaal. We hadden alle drie Teva’s aan, maar zelfs daarmee was het haast te pijnlijk om de afdaling te maken. Het laatste stuk hebben we daarom rennend gedaan met Fabiënne op mijn arm, waarbij een van mijn Teva’s nog afbrak. Gelukkig zijn we alle drie wel zonder blaren beneden gekomen.

Eenmaal terug bij het huisje op onze camping ben ik met Fabiënne naar het zwembad gegaan om het zwarte zand af te spoelen en even af te koelen, want het is vandaag bijna 30 graden buiten. Bleken de stenen om het zwembad heen ook gloeiend heet te zijn! ☹ Gelukkig was dit een veel kleiner stukje om te overbruggen en hebben we daarna wel even lekker samen gespeeld in het verder lege zwembad.

De volgende dag zijn we eerst naar het Kiwi House van Otorohanga gereden. Vorig jaar zijn we hier ook geweest en dit vonden we toen toch wel heel bijzonder dus dat wilden we nog weleens zien. Dit is de bekendste Kiwi-opvang van Nieuw Zeeland en ze hebben daar ook 2 verblijven waar je Kiwi’s kunt zien. Deze verblijven zijn nagenoeg donker, omdat de Kiwi een nachtdier is. In een van de verblijven was een Kiwi met zijn lange snavel actief op zoek naar wormen en konden we hem daarom rustig een paar minuten bezig zien. Erg leuk! Daarna hebben we ook nog een kort verhaaltje van een medewerker gekregen waarin ze vertelde waar hoe de Kiwi’s leven en hoe gering de overlevingskansen van deze loopvogels zijn (nog geen 5%). De grootste bedreiging zijn de ooit geïmporteerde fret en honden. Beiden doden jonge Kiwi’s en maken eieren kapot. Daarom zijn er veel actieve vrijwilligersgroepen die jacht maken op fretten en zelf speciale honden trainingsprogramma’s waarbij ze honden leren om (het nest van) een Kiwi met rust te laten.

Vanuit Otorohanga zijn we daarna doorgereden naar Rotorua. Deze plaats staat bekend om zijn geisers en zwavel lucht in de wijde omgeving. We hebben hier een huisje via AirBNB gehuurd en zullen hier een aantal dagen verblijven, omdat we veel in deze omgeving willen doen.

Zo zijn we op de avond van aankomst gelijk het centrum in gegaan omdat er elke week een Night Market wordt gehouden. Hiervoor wordt een straat in het centrum afgesloten en helemaal vol gezet met kraampjes waar je allerlei eten kunt kopen. Verder stond er een band te spelen en waren alle omliggende pubs en winkels open. Het was echt een heel gezellige sfeer en ook hier is het weer heerlijk weer, ruim 25 graden in de middag en het begin van de avond. Gelukkig heeft ons huisje een airco! 😊

De volgende dag zijn we naar de geisers van Te Puia gegaan. Dit is een reservaat waar je tegen betaling naar een grote geiser kunt kijken die (geheel natuurlijk) ongeveer eens in het uur heet water de lucht in spuit. Volgens de gegevens tot wel 30 meter hoog! Vandaag bleek hij dit echter bij lange na niet te halen. We konden er dit keer echt heel dicht bij komen, maar meer dan een meter of 3-4 kwam het water niet. Zo’n anderhalf jaar geleden hadden we deze geiser ook al bekeken vanuit het naastgelegen Maori dorp (Whakarewarewa), maar toen kwam het water vele malen hoger. Dit was dus een kleine tegenvaller. Omdat de geiser op heilige grond van de Maori’s staat, wordt zowel in het dorp als in Te Puia een Maori show opgevoerd. Deze was in Te Puia goed georganiseerd, alhoewel het wel nog drukker was dan in Whakarewarewa, waardoor het een beetje massaal aanvoelde. De rest van het terrein van Te Puia was dan wel weer veel mooier aangelegd en onderhouden. Zo waren er een paar modderpoelen, een (veel te druk bezocht) Kiwi verblijf en wat wij erg leuk vonden een Maori Arts & Craft school. Hier werden de Maori vaardigheden zoals houtsnijden, kleding maken en sierraden maken uitgevoerd en geleerd aan mensen van Maori afkomst. Dit was echter heel toegankelijk opgezet, waardoor je dicht bij alle leerlingen kon komen die bezig waren met een van de vaardigheden. Zo kon Angelica ook eindelijk aan een tatoeëerder vragen wat de tatoeage bij Maori-vrouwen op hun kin betekent. Dit bleken Maori vrouwen te krijgen als ze in de pubertijd kwamen als een soort symbool van volwassen worden. De tatoeage stelt de god Maui (ja, die uit de Disney film Moana!) voor, die als een hagedis uit de mond van de vrouw probeert te kruipen, maar dan door de vrouw dood gebeten wordt. Veel vrouwen zijn er niet meer die deze gezichtstattoo hebben maar we hebben er vandaag wel een aantal gezien. Tegenwoordig wordt het meer gezien als het uitdragen van trots dan als overgangsritueel. Alle tatoeages op de Maori lichamen blijken het hele levensverhaal van die persoon en zijn familie te symboliseren en worden dus niet op voorhand door de persoon uitgekozen, maar getekend naar inzicht van de tatoeëerder nadat hij je levensverhaal heeft aangehoord! Voor ons onvoorstelbaar, maar wel heel mooi om te zien. En je hebt dus altijd een unieke tattoo!

Zaterdag de 16e hadden we een rustdag ingepland. We wilden allebei even shoppen in het centrum van Rotorua, Rogier wilde nog nieuwe Teva’s en een afrits wandelbroek kopen voor zijn aankomende tocht over de Tongariro Crossing en Angelica wilde graag even kijken bij de winkel Spotlight waar ze knutselspullen verkopen. Toen we terug in ons huisje waren zat ik nog even te app-en met een oude bekende van mijn werk, Sandra, die op dit moment ook in Nieuw Zeeland is met haar gezin. Ze bleken ook in Rotorua te zijn en vroegen of wij zin hadden om even bij hen langs te komen op de camping. Dit hebben we gedaan en was erg gezellig. De kinderen hebben zich heerlijk vermaakt in de speeltuin van de camping en Fabiënne zag het aan het einde van de avond ook helemaal zitten om in een daktent op de camper te gaan slapen! 😉 Aangezien Sandra en haar gezin iets korter in Nieuw Zeeland blijven is dit waarschijnlijk de laatste keer dat we ze kunnen zien, maar in Nederland gaan we ze zeker nog eens opzoeken.

Vandaag, zondag de 17e, was het plan om tegen de avond een wandeling tussen boomtoppen van Redwood te gaan doen. Deze schijnen mooi verlicht te worden zodra het donker wordt. Toen we echter gegeten hadden en rond 7 uur nog even op de bank zaten uit te buiken, viel Fabiënne spontaan in slaap. Het wordt hier pas rond 8 uur donker, dus we stellen het wandelen maar even uit tot morgen of overmorgen. Daarna gaan we namelijk Rotorua verlaten en rijden we hoogst waarschijnlijk door naar Tongariro zodat ik nog net met mooi weer de Tongariro Crossing kan gaan lopen. Fingers crossed!

Wist je dat:

• Het hete water op hot water beach ook echt HEEL heet was?
• Er bij sommige benzinepompen nog voor je getankt wordt als service?
• We nu al meer outdoor winkels gezien hebben dan er in heel Zuid- Holland zitten?
• Ze er ook heel veel voor (kleine) kinderen hebben?
• Dat een half dozijn donuts bij Dunkin’ Donuts heel normaal is? En dit bijna het minimum is?
• Dat Fabiënne nu weer fan is van My Little Pony en Hoe tem je een draak?
• Fabiënne graag een Kiwi en een kiwi ei mee naar huis wil nemen?
• Zij van een lieve medewerkster in het Kiwihuis wel een mini knuffel kiwi heeft gekregen?
• We al sinds we aangekomen zijn in Nieuw Zeeland super mooi weer hebben met een gemiddelde temperatuur van 27 graden?
• Ze voor het einde van de week toch flink wat regen voorspellen?
• Dit meer dan welkom is gezien de bosbranden op het Zuider eiland.
• Fabiënne in de dochter van Sandra, Mila, een nieuwe vriendin heeft gevonden?
• Het niet uitmaakt dat Mila ruim 6 jaar ouder is?
• De cultuur van de Maori’s heel erg op familie is gericht?
• En dat je, zodra je een Maori “dorp” instapt je ook als familie behandeld wordt?
• De volledige gezicht tatoeages van sommige mannen toch wel erg indrukwekkend zijn?
• Fabiënne dit dus niet eens lijkt op te merken?
• We ons heel erg thuis voelen in dit AirBNB huisje?

Afgelopen maandag hebben we even een rustdag ingebouwd. We hadden allemaal behoefte aan wat minder moeten en even een beetje uitrusten. Het enige wat moest gebeuren waren een paar boodschappen bij de New World-supermarkt in de buurt en Angelica wilde even langs een crafts-winkel die bij iemand thuis in de garage gevestigd bleek te zijn. Je kon bij die winkel alleen langskomen als je van te voren een afspraak maakte, dus dat heeft Angelica gedaan. Daarna zijn we met zijn allen in de auto gestapt en ergens midden in een woonwijk heeft Angelica daar bij iemand aangebeld. Ze bleek een Indiase vrouw te zijn, die 4 jaar geleden met haar man naar Auckland was verhuisd. Vanuit haar garage verkoopt ze craft (hobby) spullen en heeft ze af en toe workshops gegeven. Angelica kon daar ‘natuurlijk’ niet met lege handen wegkomen, dus haar rugtas speciaal gekocht voor alle hobbyspullen is weer een stukje zwaarder geworden.

De volgende dag moesten we al weer uitchecken uit onze mooie AirBNB en hebben we besloten naar het zuiden te gaan rijden. Auckland ligt net boven het midden van het noorder-eiland, maar we hebben de meeste bekende punten boven Auckland wel al gezien voor ons gevoel. Dus we hebben ervoor gekozen om naar het plaatsje Otorohanga te gaan rijden. Vanuit dit plaatsje kunnen we dan weer makkelijk naar bekende Glowworm Caves in Waitomo.

De rit naar Otorohanga verliep eigenlijk heel soepel. Het was volgens de routeplanner zo’n 2 uur rijden en dat is ook precies de tijd die we er voor nodig hebben gehad. Onze Toyota RAV4 blijkt over adaptive cruisecontrol én lane-assist te beschikken, waardoor de bestuurder alleen maar eenmalig de cruisecontrol aan hoeft te zetten op de gewenste maximum snelheid en daarna versneld en remt onze auto afhankelijk van wat de voorligger doet. Je hoeft dus effectief alleen nog maar te sturen. En als je daarbij dan nog buiten de lijntjes van je baan komt, geeft hij een signaal en probeert hij zachtjes terug de baan in te sturen. Heel relaxt rijden op deze manier!

Omdat we voor Fabiënne nu ook wel eens een leuk huisje wilde hebben, hebben we in Otorohanga een klein huisje gehuurd op het Kiwi Holiday Park. Dit is een camping met daarop ook huisjes. Wat het voor Fabiënne zo leuk maakt, is dat ze ook een speeltuin met trampoline en een zwembad hebben. Zodra Fabiënne vanaf de receptie zag dat er een speeltuin was, was ze niet meer te houden! 😊

De man achter de receptie gaf ons ook nog een extra tip mee, toen hij hoorde dat we naar de Glowworm Caves van Waitomo wilden gaan. Hij wist namelijk te vertellen dat iets voorbij die caves een wandelroute ligt, waar je gratis kunt parkeren en dan ’s-avonds langs een riviertje kunt lopen en daar ook duizenden gloeiwormen kunt zien.

Nadat Fabiënne (en papa) zich even goed uitgeleefd hadden op de trampoline en we aan de picknick tafel voor het huisje wat hebben gegeten, begon het al aardig donker te worden. We besloten daarom de tip van die man op te volgen en zijn met de auto naar die wandelroute gelopen. Toen we aankwamen was het al goed donker en zagen we geen hand voor ogen. Ik had een zaklamp meegenomen en daar maakte Angelica dankbaar gebruik van. Fabiënne vond het wat te spannend om zo in het donker mee te lopen, dus die hebben we voor het eerst sinds lange tijd weer in een draagzak op mijn rug gezet. Dat vond ze prachtig! Na nog geen honderd meter lopen kwamen we andere toeristen tegen die op de terugweg waren. Ze legden ons uit dat we met deze zaklamp aan, niets van de gloeiwormen gingen zien. Ze raadden ons dan ook sterk aan om de zaklamp uit te doen en gewoon op zicht het pad te volgen. Zo gezegd zo gedaan. Het maakte de volgende paar honderd meter wel meteen een stuk spannender, want we konden echt amper zien of het pad nu omhoog of omlaag ging en of we nu wel of niet onder die boom door konden lopen. Maar niet veel later werd al onze moeite al beloond, de eerste rotswand vol gloeiwormen lichte langs het pad op. We stonden ernaar te kijken toen een paar andere wandelaars langsliepen. Die vertelden weer dat het even verderop nog vele malen mooier was. Dus ook dat stukje hebben wij nog even gelopen. En inderdaad, nu zag je hele lange stukken compleet gevuld met allemaal kleine lampjes (gloeiwormen). Het had echt iets magisch, net alsof je in een elfen-decor van de Efteling stond, maar dan was dit puur natuur! Voor ons was dit ver genoeg met Fabiënne op mijn rug en Angelica loopt zeker in het donker niet erg soepel. We zijn daarom langzaam weer teruggelopen naar de auto en hebben onderweg enkele toeristen met even grote zaklampen als wij, dezelfde tips gegeven als die wij eerder hadden gekregen.

Morgen gaan we dus niet meer naar de Glowworm Caves van Waitamo, want die zijn én best goed aan de prijs én je bent uiteindelijk maar een kleine 10 minuten in een bootje in een grot waar de glowworms zitten. De beleving die we nu hebben gehad was gratis en vele malen langer!

Als het weer morgen een beetje mooi is, gaan we daarom naar het strand, waar ook heet water bronnen direct onder het zand zitten. Als je dus een klein kuiltje graaft, zou je al lekker warm water moeten hebben. Nu hebben we op dit moment toch al hoge temperaturen (overdag boven de 25 graden), dus daar hoeven we het niet echt voor te doen. Maar een dagje strand lijkt ons sowieso ook wel leuk.

Wist je dat:

• Fabiënne het woord ‘fantastisch’ gebruikt om het trampoline springen met papa te omschrijven.
• De trampoline zo goed is afgesloten (om te voorkomen dat je eraf springt) dat zowel Fabiënne als papa de grootst mogelijke moeite hebben om in en uit de trampoline te komen.
• Het AirBNB huisje waar we overnacht hebben in Auckland wordt geschat op 1,3 miljoen NZD, oftewel bijna 1 miljoen euro.
• De huizen in de rest van het straatje alleen nog maar duurder waren.
• We eindelijk een brood hebben gevonden wat Fabiënne lekker lijkt te vinden (vers i.p.v. het standaard voorverpakte brood dat ze hier in de meeste supermarkten verkopen)
• Fabiënne de gele M van McDonalds al van ver herkent en associeert met patat, terwijl we hier bijna nooit met haar geweest zijn.
• We in een restaurant/cafeetje in Otorohanga direct herkent werden als Nederlanders toen we om mayonaise vroegen bij de patat voor Fabiënne
• Wij ons te pletter slepen met, naast onze koffers en rugzakken, allerlei losse tasjes met spulletjes erin.
• Wij nu, terwijl het donker is de deur wagenwijd open hebben staan omdat het hier bloedheet is binnen.
• Jullie morgen horen hoeveel muggen we binnen gehad hebben.

Al om half 7 was Fabiënne klaar wakker. We hebben het opstaan nog een beetje uit kunnen stellen door haar de iPad te geven maar om half 8 stonden we er allemaal naast. Gelukkig hadden we allemaal wel heel erg goed geslapen. Tijd om alles weer in te pakken. Fabiënne had haar hele rugzak leeg gehaald en al haar poppetjes netjes uitgestald. Die baalde daar dus wel van. Maar toen we vertelde dat ze straks de auto uit mocht zoeken (wat volgens haar weer een witte moest worden) wilde ze toch wel meewerken.

Door het busje werden we weer afgezet op de luchthaven waarna we naar de balie van Thrifty gingen. We hebben een auto gehuurd bij Dollar maar dat blijkt volgens de dames die je wegwijs maken op de luchthaven bij Thrifty te zitten. Na een poos wachten waren we dan aan de beurt. Rogier zegt dat we een auto bij Dollar gehuurd hebben en hup, de meneer die ons helpt pakt de telefoon, toetst een nummer in en drukt de telefoon in Rogier zijn handen. Dollar bleek hier niet te zitten. Die komen ons ophalen vanaf het vliegveld. Dus wij weer met al onze spullen naar de pick-up plek waar we gisteren ook al een paar keer geweest zijn. Uiteindelijk werden we opgehaald en afgezet bij Dollar waar een niet zo vriendelijke meneer uit India ons te woord stond. Fabiënne zat al die tijd gefascineerd naar hem te kijken en zei ten slotte dat “die meneer wel gek haar had”. Hij droeg een tulband. 😊 De man vroeg om onze papieren en ook om ons internationale rijbewijs. Heel eigenwijs hadden wij thuis al besloten dat we gewoon de oude van vorig jaar mee zouden nemen. Vorig jaar is er helemaal niet naar gevraagd en om nou weer 17,50 pp te betalen voor een stom papiertje wat alleen maar een vertaling is van je rijbewijs… nee dank je. Wij ons van de domme houden natuurlijk en gewoon de oude gegeven. Maar die dingen zijn maar een jaar geldig. Deze waren dus inmiddels ongeldig en dat was niet in orde. We moesten nu eenmaal zo’n ding hebben anders kregen we de auto niet mee. Balen! Het kon wel direct daar geregeld worden (telefonisch) en 80 dollar armer en drie kwartier later kregen we toch onze auto. In tegenstelling tot Amerika mag je hier dus niet zelf je auto uitkiezen maar krijg je er gewoon één. En ondanks dat onze chauffeur tegen de Indiaase man had gezegd dat het vanwege Fabiënne een witte moest worden kregen we een zilverkleurige. Gelukkig was maddammetje daar ook tevreden mee. Na een controle rondje van onze Toyota Rav 4 op krassen en deuken konden we eindelijk op weg. Eerst op zoek naar een koelbox. Die vonden we gelukkig al heel snel. In de winkel ernaast boodschappen doen. En daarna door naar Butterfly Creek. Een amusementspark naast het vliegveld waar ze o.a. een vlindertuin hebben, maar ook krokodillen, otters, een dino tentoonstelling en een nieuwe tentoonstelling over magische wezens zoals eenhoorns en zeemeerminnen. Omdat het al lunch tijd was eerst lekker geluncht in het café wat erbij zat. Daarna wilde Fabiënne eerst in het treintje wat twee piepkleine rondjes door het park reed. Toen op naar de kinderboerderij want mama had Alpaca’s gespot! Zo leuk zijn die. Fabiënne was vooral gefascineerd door de konijntjes die ook om te beurt uit hun hok werden gehaald om te mogen aaien. Een medewerker vertelde er van alles bij. Later kwam hij ook nog met een baardagaam, een soort grote hagedis. Dat vond Fabiënne echt niet interessant. Nee, die keek veel liever hoe een geit uitgebreid zijn behoefte stond te doen. Letterlijk onder de geit kijken waar de plas nou toch vandaan kwam he! Kan je het je voorstellen? De dino’s in het park vond Fabiënne eigenlijk maar niks. Vooral omdat ze veel herrie maakten. We merken aan haar dat ze alles wel best vind zolang het maar geen harde geluiden zijn. (ben benieuwd of ze ooit lekker gaat stappen als ze 16 is…) Zelfs de eenhoorn vond ze niet leuk want het was geen My Little Pony (haar nieuwe favoriete filmpje van de week). De krokodillen en de otters vond ze wel heel leuk. Ook waren we op tijd zodat we konden zien hoe de alen (palingen) gevoerd werden. Dat was bizar zeg! Die kregen restjes vlees te eten en echt waar, zodra de verzorgster een stukje in het water gooide krioelde het ineens van de alen. Sommige wel zo dik als een onderbeen. Het bleek dat deze gewoon in het wild voorkomen en erom bekend staan dat ze kunnen bijten. Lekker dan! Na nog een ijsje en wat spelen in de speeltuin waren Rogier en ik er wel klaar mee. We hadden het bloedheet. Fabiënne heeft daar gelukkig nog niet zo last van. Wat wel betekent dat ze maar door blijft gaan in zo’n speeltuin.

Vandaag zouden we naar ons eerste AirBNB huisje gaan rijden aan de oostkant van Auckland. En kleine 20 minuten verder. Wel even wennen weer dat links rijden maar vooral je knipperlicht wat ook aan de andere kant van je stuur zit. Rogier heeft dus regelmatig de ruitenwissers aangehad ipv zijn knipperlicht. Gelukkig rijdt hij erg goed en gaat links rijden hem redelijk makkelijk af. Ik doe het hem niet na hoor. Ik wil eerst even meekijken hoe het ook alweer zat.

Bij het huisje aangekomen krijgen we het slot, met code, niet open. We proberen het wel 10 keer. Uiteindelijk appt Rogier de eigenaar maar even. En je raadt het al, staan we bij de buren voor de deur. Wij moeten een huis verder zijn. Nadat we daar naar binnen zijn gegaan, wat nu wel makkelijk ging, zijn we blij verrast door het uitzicht. We kijken zo op een stuk zee en een kleine baai. Het uitzicht is echt prachtig! Alleen daarom al is dit huisje een 10 waard! Fabiënne vind vooral haar “eigen” kamer met stapelbed helemaal leuk en begint weer gelijk met het uitstallen van haar poppetjes. Na een broodmaaltijd gaat Fabiënne lekker naar bed. Rogier werkt nog wat aan het blog en Angelica leest wat. Morgen een dagje rustig aan. Voor zover we dat kunnen op vakantie….

Wist je dat:

• Ik echt zweerde dat ik een Kiwi hoorde toen ik naar het toilet ging ’s nachts. Dit de volgende dag gewoon een gewone vogel bleek te zijn.
• Paling wel 100 jaar oud kunnen worden.
• Fabienne geen problemen heeft met het drinken van kraanwater, wat wij zelf een beetje naar chloor vinden smaken.
• Fabienne alle plakjes kaas die we tot nu toe geprobeerd hebben, en alle soorten brood die we gekocht hebben niet te pruimen vind. Het smaakt ÉCHT niet zoals in Nederland.