Vanochtend (of moet ik vannacht zeggen?!) ging de wekker om 4:00. Ons plan om de zonsopkomst in de Grand Canyon te bekijken viel al in de duigen voordat we het motel wilden verlaten, want om 4:30 begon het keihard te regenen en onweren. We zijn daarom snel maar weer in bed gedoken en hebben de wekker op 9:00 gezet.
Om 10:00 zaten we daarom in de auto, wederom richting de Grand Canyon. Het was gelukkig gestopt met regenen en onweren. Dus de rit vanuit Williams verliep vlot. Bij de Canyon aangekomen, zijn we direct naar het eerste uitzichtpunt gereden om te kijken of we vandaag wel een beetje zicht hadden. Tot onze grote opluchting konden we deze keer wel de bodem van de Canyon zien! Er hingen nog wel wat wolken in de Canyon, maar deze keer geen regen en een redelijk goed uitzicht. Ons plan om direct door te rijden naar Hurricane (een plaatsje in de buurt van Zion National Park) ging daarom even in de ijskast, eerst de Grand Canyon eens goed bekijken.
In totaal heeft de Grand Canyon 7 parkeerplaatsen waar je met de auto kunt stoppen en van waaruit je met een korte wandeling een prachtig uitzicht hebt over de Canyon. Wij zijn bij alle 7 gestopt en zijn bij één punt zelfs een klein stukje in de Canyon afgedaald. De uitzichten waren echt prachtig! Alleen tijdens de afdaling kwamen we op een gegeven moment in een wolk terecht die tegen de wand van de Canyon aan hing, waardoor we niets meer van de Canyon zagen. Dat was in werkelijk 5 seconden gebeurd, we draaiden ons om om omhoog te lopen, draaide weer terug om nog een keer te kijken naar de canyon en konden er al niets meer van zien. Het wandelpad was gelukkig nog wel goed zichtbaar, dus zijn we maar weer terug omhoog gegaan.
Toen we terugliepen van het laatste uitzicht naar de auto, zagen we een heel donkere wolk aankomen. In de verte hoorden we ook al gerommel van onweer. We waren dus precies op tijd klaar! Tijdens onze rit uit het NP zijn we nog langs wat grote herten gekomen. Toevallig waren er twee aan het grazen langs de weg waardoor we ze mooi hebben kunnen filmen.
Vanuit de Grand Canyon zijn we direct doorgereden naar Hurricane, een klein plaatsje vlak bij Zion. Op weg daar naartoe konden we aan de oostkant van de Grand Canyon nog even stoppen bij een “scenic view”, vanwaar je mooi zicht had op de Colorade River (die door de Grand Canyon loopt). Doordat een stuk van onze route was afgesloten wegens wegwerkzaamheden moesten we ook nog een de “scenic route” nemen langs de noordkant van de Grand Canyon. Hier hebben we echt prachtige vergezichten gehad en super steile gekleurde rotswanden gezien. Echt de moeite waard!
De rit vanaf de Grand Canyon duurde alles bij elkaar zo’n 4,5 uur, tel daar nog een uur tijdsverschil bij op voor Utah, plus een paar pauzes om even te tanken, wat te drinken en eten, en je snapt waarom wij pas na 20:30 in Hurricane aan zijn gekomen. Daarom hebben we even snel wat gegeten bij de Taco Bell en daarna lekker op tijd naar bed. Want we willen morgen wel kunnen genieten van Zion!
Gegeten bij: Taco Bell
Geslapen bij: Super 8 in Hurricane
Gereden: 500 km.
Vanmorgen bijtijds opgestaan voor de rit van ruim een uur naar de Grand Canyon. Bij de Canyon is een bezoekerscentrum waar je kan eten (zoals wij bij de Mexicaan voor een ontbijt van ei en bacon/ham), er zitten wat motels en het National Geographic bezoekerscentrum.
Na ons ontbijt bij de laatste begonnen. Voor onze bruiloft hebben wij van iedereen een film pakket gekregen met een filmtip. Een van die tips kwam van Tim (een collega van Rogier). De tip was om de film in het bezoekerscentrum te bekijken. Deze film is in IMAX formaat en laat de geschiedenis van de Grand Canyon zien. Heel mooi in beeld gebracht. De beelden vanuit een helikopter waren zo echt dat ik er een beetje misselijk van werd haha! (reden genoeg voor mij, met mijn lichte hoogtevrees, om geen helikoptervlucht te boeken…) Hierna nog even rondgekeken in de souvenierswinkel ernaast. Je kan hier hele mooie boeken kopen over de Grand Canyon voor een redelijke prijs. Waar je bij ons voor zo’n boek al snel €30,- zou betalen kost het hier zo’n $20,- (omgerekend €15,-!) De verleiding was groot maar na onszelf de vraag gesteld te hebben of we er na deze reis ooit nog in zullen lezen, besloten niets te kopen.
Door naar de Canyon. Overal zijn er ‘view points’ vanwaar je over en in de Canyon kunt kijken. Bij de eerste hadden we redelijk zicht al was het wel erg bewolkt. Hierdoor kwam de rode kleur van het gesteente niet goed tot zijn recht, wat we wel een beetje jammer vonden. Toch een hoop foto’s gemaakt. Ook van alle eekhoorntjes die hier leven. Wat grijzer van kleur en groter dan die bij ons maar wat zij ze leuk! Ze hebben feilloos in de gaten dat waar mensen zijn er ook eten zal zijn dus ze zijn absoluut niet bang om dichter bij te komen. We hadden er zelfs bijna eentje als verstekeling meegenomen omdat deze nog net niet in Rogier zijn tas, die op de grond stond, was gekropen.
In de tussentijd nam de bewolking in zeer snel tempo toe. Dat was echt onvoorstelbaar. Binnen 5 minuten was er van de canyon niets meer te zien behalve een dikke witte mist! Daarbij begon het ook nog zachtjes te druppelen.
Aangezien de eigenaresse van ons motel ons een leuke route had meegegeven toch besloten deze route uit te rijden. De eerste paar viewing points hebben we nog bekeken, althans de mist gezien, maar al snel begon het heel hard te regenen (zeg: wolkbreuk incl. onweer) waarna we besloten de route af te rijden naar Flagstaff waar we ook wat boodschappen zouden kunnen doen. Wat een noodweer hebben wij onderweg gehad zeg! Je zag geen hand voor ogen.
Uiteindelijk aangekomen in Flagstaaf eerst wat boodschapjes gedaan. Omdat we nog moesten eten en ik toch wel heel benieuwd was naar de American Pancakes van Ihop besloten daarheen te gaan. Ik nam de gewone pancakes met boter en maplesirup en Rogier de chocolate chip pancakes. Wat heb ik een spijt gehad. Een droge hap met weinig smaak…daar ga ik in ieder geval niet meer heen. Alhoewel die van Rogier best aardig waren.
In Flagstaff zit ook een groot winkelcentrum dus daar ook nog even gekeken. Uiteindelijk waren we rond 8 uur terug in het motel. Morgen maar weer proberen om naar de Canyon te gaan. Het weerbericht geeft op dat het ’s ochtends vroeg droog is. De zonsopkomst schijnt heel mooi te zijn…
Geslapen: El Rancho motel
Gereden: 314 km
Gegeten bij: een mexicaan (waarvan we de naam snel vergeten zijn) en de Ihop
Vanmorgen was het dan toch echt tijd om alle pracht en praal van Las Vegas te verruilen voor de natuur van de Grand Canyon. Omdat de Grand Canyon een flink stuk rijden is, hebben we een hotel uitgezocht dat op de route ligt en nog maar een uurtje van de Grand Canyon ligt, in het plaatsje Williams. Maar voordat we daar aankomen, maken we eerst nog een tussenstop bij de oudste en bekenste dam van Amerika: Hoover dam.
De Hoover dam ligt niet ver van Las Vegas, dus binnen een goed half uur rijden en een ontbijt bij de Subway, kwamen we al snel aan bij de controlepost. De Amerikanen zijn nog steeds bang voor aanslagen, dus ook bij zo’n gigantisch stuwmeer staat permanent een security-check. Meer dan een vriendelijke ‘hello’ was niet nodig om ons door te laten rijden naar de parkeerplaatsen. Hier konden we nog kiezen voor een betaalde plaats dicht bij de dam, of een gratis plaats iets verder weg. Aangezien het uitzicht mooier is als je er iets verder vanaf staat zijn we voor de gratis plaats gegaan. Toen we echter naar de dam aan het lopen waren, begonnen we nattigheid te voelen (letterlijk). Tegen de tijd dat we bij de dam zelf aangekomen waren, regende het flink grote druppels. Daarbij waaide het ook nog eens flink, waardoor druppels zelfs langs de damwand omhoog waaide! Na even geschuild te hebben, werd het gelukkig weer snel droog. We zijn na een paar foto’s teruggelopen naar de auto en doorgereden naar de memorial-bridge. Dit is een grote brug die over hetzelfde ravijn loopt als waar de dam in is gebouwd en over deze brug rijdt al het doorgaande verkeer. Maar naast de snelweg is er ook ruimte gemaakt voor een voetgangerspad waar vandaan je prachtig uitzicht hebt op de Hoover dam. Na nog een paar foto’s zijn we weer in de auto gestapt om in een keer door te rijden naar Williams.
Williams is een klein dorpje waar de historische Route 66 doorheen loopt. Het hele centrum van het dorpje staat dan ook in het teken daarvan. Ons motel is echt heel oud. Volgens de eigenaresse uit de jaren ‘60. Nou, dat was te zien! Ondanks dat hebben we wel een heel vriendelijke eigenaresse, goede televisie en prima (snel werkend) internet. Op aanraden van ons motel (waar we eerst ingecheckt hebben), zijn we gaan eten bij het Cruisers Cafe 66. Hier hebben we beide een lekkere hamburger gegeten om daarna snel door te lopen naar de ‘shout-out’ die midden op straat werd gedaan door een paar cowboys. Natuurlijk was dit bedoeld om toeristen te trekken, maar stiekem vonden wij de show en het verhaal wel erg grappig.
Na nog wat rondgekeken te hebben in een paar souvenierwinkeltjes, zijn we teruggereden naar ons hotel om even lekker languit op het bed ons reisverslag bij te werken en op tijd naar bed te gaan, zodat we morgen fit naar de Grand Canyon kunnen.
Geslapen: El Rancho Motel in Williams
Gegeten: Cruisers Cafe 66
Gereden: 363 km
3 reacties op “Grand Canyon herkansing”